اصولگرایی به‌مثابه یکی از دو بال پرواز

 امروز و در سپهر سیاسی ایران وضعیت بغرنجی شکل گرفته که در ادامه حرکت کشور به شدت آسیب زاست، اینکه فردی مثل لاریجانی خود را از گود انتخابات به بهانه رئیس مجلس بودن کنار بکشد به شدت وحشت اور است، امروز و پس از خاطر جمعی چهار ساله ناشی از انتخاب دکتر روحانی باید بدنه اصیل اصولگرایی دست به کار شده و خلا به وجود آمده تئوریک را در جریان وابسته به خود را پر کند. این موضوع که در انتخابات سال 1400 هم دغدغه بزرگ مردم افراطیون باشند بسیار بد است، انتظار مردم ایران این است که نامزدی از اصولگرایان در رقابت حاضر شود که حداقل فهم سیاسی را داشته باشند و برای رای آوری متوسل به حربه‌های اجاره‌ای و اعتقادات مردم نشود. انتخابات ریاست‌جمهوری نیازمند حضور ناطق‌ها، لاریجانی‌ها و زعمای اصولگرایی می‌باشد نه کسانی که خالی از هر گونه تفکر و حزم اندیشی هستند. لزوم پرداختن به این مطالبه ملی در جهت جلوگیری از شکل گیری دوقطبی‌های مبتنی بر انتخاب راه و بیراهه باید توسط بزرگان اصولگرایی فهم شود و باید در راه تعالی فضای سیاسی کشور گام بردارند.

این نوشته شدن شکست‌های پیاپی اصولگرایان به پای بزرگان اصولگرایی غنیمتی است که امروز وجود دارد و در صورت تعلل فردا وجود نخواهد داشت، لزوم بازگشت فضای رقابت بین اصولگرایان و اصلاح‌طلبان دلسوز مردم و نظام یک اصل انکار ناپذیر است، این روزها جریان اصلاح‌طلبی با تمام وجود هزینه‌های این ایستادگی را می‌دهد و اصولگرایان واقعی باید هزینه‌های مربوط به خودشان را بپردازند.اصلاح‌طلبان امیدوارند هیچ‌گاه ایران دیگر مجبور به انتخاب میان افراط و اعتدال نشود و گزاره بهتری برای انتخاب داشته باشد، گزاره‌ای مانند آن‌چه که در رقابت‌های معمول کشورها رخ می‌دهد، البته که این راه و بیراهه به عنوان استثنا در همه نظام‌های مبتنی بر انتخابات ظهور و بروز می‌نماید اما اگر این استثناء تبدیل به قاعده بشود خطری مهلک است که امروز در حال تهدید ایران است.