فعالان‌خوزستانی خواهان توقف‌انتقال‌آب‌کارون

ما جمعی از از فرزندان کوچک جامعه فرهنگی، هنری و اجتماعی خوزستان بزرگ به نمایندگی از عرقِ نشسته بر جبین زنان و مردان شریف سرزمینمان خوزستان و از میان آفتاب و شرجی و نفت، سخن می‌گوییم. از خانه‌های بی‌نفت سرزمین نفت مسجد سلیمان، از میان سرفه‌های کارگران پالایشگاه و پتروشیمی ماهشهر و آبادان، از خیابان‌های پر از شهید خرمشهر، از سنگرهایی که هنوز بوی محمد جهان آرا را می‌دهند، از میان خون مظلومیت کوچه خاکی‌هایی که ردپای هشت سال غیرتشان در جای جای تاریخ و خاطرات ایران بزرگ تا ابد باقی خواهد ماند. از کرانه‌های بغض بهمن‌شیر و نخل‌هایی که سرشان را در قمار با مردانگیشان باختند که حالا ما بر سر هر تپه‌ای شیپور و رقص پیروزی پرچم سه رنگ مقدسمان را به نظاره بنشینیم.

ما جمعی کوچک از فعالین فرهنگی، هنری، اجتماعی، ورزشی و... جامعه پنج میلیونی خوزستان بزرگ، با گرد و غباری چند ساله نشسته بر شانه، با نفس‌های عاصی از آلودگی‌های سمی نفت و گاز و با داغ سربازان به خانه بازنگشتهٔ نشسته بر جان مادرانمان از شما می‌خواهیم هر چه سریع‌تر پرونده انتقال آب کارون به زاینده رود که طرحی غیر کار‌شناسانه، بدون مطالعه و به دور از هرگونه منطق علمی برای انجام است را متوقف کنید که نتیجه‌ای جز خشکاندن ته ماندهٔ ناچیز خون رگ‌های سرزمینمان خوزستان نخواهد داشت و این با شرف مردان و زنان فارس و عرب و بختیاری با نفس‌هایی پر از گرد و غبار و آمونیاک دیگر طاقت تماشای مرگ کارون را نخواهند داشت.

ما چگونه می‌توانیم به تماشا بنشینیم به یغما رفتن و مرگ کارون خروشان و پر از بغض و خاطره‌مان را توسط هموطنان عزیز اصفهانی که خود چند لوله کوچک انتقال آب به کشاورزان یزدی را تاب نیاوردند و با بلدوزر و کلنگ جوابش را دادند؟ دولتمردان و مردم اصفهان تا کی می‌خواهند بر طبل تمامیت خواهی خود بر سرمایه‌های بومی مردم ایران بکوبند؟ تا کی باید مردم سرزمین ما قربانی سیاست ورزی‌هایی شوند که فقط به آبادانی چند شهر و استان خلاصه می‌شود؟ و خرمشهر قهرمان ما با ستاره ستاره شهید و سنگر به سنگر افتخار هنوز آب شرب نداشته باشد؟ تا کی شهروند خوزستانیِ فارق از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی باید سنگینی بار شهرهای آقازاده‌ها و دولتمردان را به دوش خسته خود بکشد؟ اینجا‌‌ همان خوزستانی است که پاره تن ایران است و از این پاره تن هر روز جز زخم و درد و آلودگی نفت نصیب مردمش نمی‌شود.

آقای رئیس جمهور، آنقدر بغض داریم و آنقدر قلبمان از نامهربانی‌ها درد می‌کند که ذکر مصیبتش نه در وقت اندک شما خلاصه می‌شود و نه غرور همیشگی خون خوزستانی ما اجازه گلایه می‌دهد.

سرکار خانم معصومه ابتکار، مدیریت ارجمند سازمان حفاظت از محیط زیست، ما پسران و دختران خوزستان برای حفاظت از تک بازمانده‌های اکوسیستم و محیط زیست این زمین سوخته خواستار ورود هر چه سریع‌تر شما به این مساله و بسته شدن این پرونده یکبار برای همیشه هستیم.

جناب آقای دکتر حسن روحانی، ریاست محترم جمهور، ما جوانان و فعالان خوزستانی از شما رئیس جمهور همه مردم ایران با احترام درخواست داریم با «تدبیر» همیشگی خودتان اجازه خاموش شدن یکی از تک ستاره‌های «امید» زندگی در سرزمین ما خوزستان را ندهید که ما تا پای جان، سپر حفاظت از سرزمینمان را نگاه خواهیم داشت.