تاریخ انتشار : ۱۴۰۱/۰۸/۱۵ ساعت ۱۶:۰۵
کد مطلب : ۳۶۷۸۲۳
شلیک پیکه به قلب رئیس: بر می‌گردم آقای لاپورتا!
جرارد پیکه با بازوبند کاپیتانی، با پیراهن شماره 3 بارسا و همراه فرزندانش ساشا و میلان که کمی بعد با آنها وسط زمین مشغول بازی شد. این تصویر پایانی پیکه در شب خداحافظی اش از فوتبال در نوکمپ بود. ورزشگاهی که برای او مثل خانه اش می ماند. مراسمی که در آن نه از جلوه های ویژه خبری بود و نه هیچ ظرافت ویژه ای داشت.
همه چیز ساده بود مثل آن ویدیویی که او پنجشنبه منتشر کرد و به همه گفت که زمان خداحافظی اش از فوتبال رسیده است. ویدیویی که همه را شوکه کرد. پس از 15 فصل و 35 سال وابستگی به بارسا، خداحافظی او ساده و البته سخت بود. صفاتی که برای او بیگانه اند اما خداحافظی او همینقدر ساده بود. او به صورت والدینش بوسه زد و پدربزرگش آمادئو را صمیمانه در آغوش گرفت. پدربزرگی که از بدو تولد، جرارد را عضو بارسلونا کرده بود. در ورزشگاه آهنگی از کلدپلی پخش می شد و فضایی غمگین بر نوکمپ حکمفرما بود.
وقتی بازی بارسلونا-آلمریا تمام شد، حتی یکی از آن 90 هزار نفر هوادار حاضر در نوکمپ از جایش تکان نخورد. کسی نمی خواست به خانه برود چرا که برای وداع با اسطوره خود آمده بودند. فریادهای "پیکه، پیکه، پیکن‌بائر"، همه جا شنیده می شد و جرارد در محاصره هم تیمی هایش بود. او سپس در ورزشگاه دور افتخار زد. چراغ موبایل ها روشن شده بود و پیکه شروع به صحبت کرد. پیکه قرار نبود صحبت کند اما تغییر عقیده داد. حرف هایی که زد از ته دل و بدون برنامه ریزی و مشورت با افراد قابل اعتمادش بود. درست بر خلاف ویدیوی خداحافظی اش که یک ویدیوی متفکرانه و برنامه ریزی شده بود.
پس از تشکر از همه حتی تمام مدیران و اعضای هیئت مدیره سابق باشگاه، او به جایی رسید که دیگر نتوانست احساساتش را کنترل کند و شروع به گریه کرد:«وقتی بزرگ می شوید، به این درک می رسید که گاهی از شدت علاقه به یک چیز باید رهایش کنید.»
همزمانی خداحدفظی او از فوتبال و رابطه شخصی اش با شکیرا که به اتمام رسیده، منقلب شدن او را اجتناب ناپذیر می کرد.
پیکه ادامه داد:«پس از عشق دیرینه بین من و بارسلونا، زمانش رسیده تا فضا را در اختیار جوانان بگذارم. اطمینان دارم که روزی به بارسلونا بر می گردم.» نوکمپ منفجر شد و همه فریاد پیکه رئیس را سر دادند. برای او چاره ای جز سکوت باقی نماند. پیکه در پایان گفت که این یک خداحافظی نیست:«17 سال در بارسلونا بودم و روزی بر می گردم. پدبزرگم در بدو تولد من را عضو بارسلونا کرد. همینجا متولد شدم و همینجا نیز خواهم مرد. زنده باید بارسا تا ابد.»
همین و دیگر تمام شد. مدافع بهترین بارسلونای تاریخ بی سر و صدا رفت ولی حس رهایی داشت و همانطور که خودش گفت، انگار باری از روی دوشش برداشته شده بود. ویدیوی خداحافظی پیکه که کاملا ناگهانی و غیرمنتظره بود، مدیریت باشگاه را شوکه و غافلگیر کرد چرا که فوتبالیست ها در نوامبر خداحافظی نمی کنند. به خصوص که اسطوره باشگاه هم باشی. آگاهانه یا ناآگاهانه، انگار پیکه چنین غافلگیری ای را دوست داشت. هیچ بنر عظیمی روی سکوها نبود چرا که برای چنین حرکتی باشگاه نیاز به زمان دارد. تنها پخش یک ویدیو از بهترین بازی های پیکه، ورود بازیکنان بارسا به زمین و گرم کردن با پیراهن شماره 3 پیکه و یکی دو بنر در سکوهای پشت دروازه عمده ترین تلاش های باشگاه برای قدردانی از پیکه بودند. برای بازیکنی که 30 جام با بارسا کسب کرد و 616 بازی با پیراهن آبی و اناری انجام داد. تنها لیونل مسی و اینیستا بیشتر از پیکه در بارسا جام بردند.
داستان پیکه و بارسلونا پایان خوشی نداشت، درست مثل داستان مسی و بارسا که غم انگیز بود. پول هرگز برای بچه ها ایجاد معضل نمی کند ولی همیشه محور گفت و گوهای بزرگان است و دلیلی برای آلوده شدن دوستی ها. مسیر پیکه و بارسا را نیز همین پول جدا کرد. پیکه آشکارا از اظهارنظرهای چند ماه اخیر خوان لاپورتا و متئو آلمانی دلخور بود. لاپورتا در یکی از نشست های خود صراحتا گفت که به دلیل عدم تمایل کاپیتان های باشگاه برای کاهش دستمزد، او مجبور شده برای ثبت قرارداد بازیکنان جدید به لالیگا تضمین مالی بدهد. پیکه بر این باور است که در پشت صحنه حملات و انتقادات به او شدیدتر نیز بوده است.
تا به امروز پیکه با درخواست باشگاه برای شرکت در یک نشست خبری در روز پنجشنبه و با حضور خوان لاپورتا مخالفت کرده است. او نمی خواهد وارد بازی رئیس شود. این دو در تابستان روبروی هم نشستند تا برای کاهش دستمزد به توافق برسند ولی به نتیجه ختم نشد. لاپورتا می خواست قراردادی که یک سال و نیم پیش پیکه، بوسکتس و آلبا با رئیس سابق بسته بودند را لغو کرده و قراردادی جدید با دستمزدی پایین تر ببندد اما موفق نشد. در دو هفته اخیر و به شکلی بی سابقه، شعارهای پول پرست و مزدور در سکوهای نوکمپ و بر علیه پیکه شنیده شد. پیکه اما از بارسا رفت و 30 میلیون یورو را به باشگاه بخشید تا خیلی چیزها را ثابت کند. کسی که می خواهد روزی به عنوان رئیس به بارسا برگردد، خیلی زود و اینگونه 1-0 پیش افتاد.
همه چیز ساده بود مثل آن ویدیویی که او پنجشنبه منتشر کرد و به همه گفت که زمان خداحافظی اش از فوتبال رسیده است. ویدیویی که همه را شوکه کرد. پس از 15 فصل و 35 سال وابستگی به بارسا، خداحافظی او ساده و البته سخت بود. صفاتی که برای او بیگانه اند اما خداحافظی او همینقدر ساده بود. او به صورت والدینش بوسه زد و پدربزرگش آمادئو را صمیمانه در آغوش گرفت. پدربزرگی که از بدو تولد، جرارد را عضو بارسلونا کرده بود. در ورزشگاه آهنگی از کلدپلی پخش می شد و فضایی غمگین بر نوکمپ حکمفرما بود.
وقتی بازی بارسلونا-آلمریا تمام شد، حتی یکی از آن 90 هزار نفر هوادار حاضر در نوکمپ از جایش تکان نخورد. کسی نمی خواست به خانه برود چرا که برای وداع با اسطوره خود آمده بودند. فریادهای "پیکه، پیکه، پیکن‌بائر"، همه جا شنیده می شد و جرارد در محاصره هم تیمی هایش بود. او سپس در ورزشگاه دور افتخار زد. چراغ موبایل ها روشن شده بود و پیکه شروع به صحبت کرد. پیکه قرار نبود صحبت کند اما تغییر عقیده داد. حرف هایی که زد از ته دل و بدون برنامه ریزی و مشورت با افراد قابل اعتمادش بود. درست بر خلاف ویدیوی خداحافظی اش که یک ویدیوی متفکرانه و برنامه ریزی شده بود.
پس از تشکر از همه حتی تمام مدیران و اعضای هیئت مدیره سابق باشگاه، او به جایی رسید که دیگر نتوانست احساساتش را کنترل کند و شروع به گریه کرد:«وقتی بزرگ می شوید، به این درک می رسید که گاهی از شدت علاقه به یک چیز باید رهایش کنید.»
همزمانی خداحدفظی او از فوتبال و رابطه شخصی اش با شکیرا که به اتمام رسیده، منقلب شدن او را اجتناب ناپذیر می کرد.
پیکه ادامه داد:«پس از عشق دیرینه بین من و بارسلونا، زمانش رسیده تا فضا را در اختیار جوانان بگذارم. اطمینان دارم که روزی به بارسلونا بر می گردم.» نوکمپ منفجر شد و همه فریاد پیکه رئیس را سر دادند. برای او چاره ای جز سکوت باقی نماند. پیکه در پایان گفت که این یک خداحافظی نیست:«17 سال در بارسلونا بودم و روزی بر می گردم. پدبزرگم در بدو تولد من را عضو بارسلونا کرد. همینجا متولد شدم و همینجا نیز خواهم مرد. زنده باید بارسا تا ابد.»
همین و دیگر تمام شد. مدافع بهترین بارسلونای تاریخ بی سر و صدا رفت ولی حس رهایی داشت و همانطور که خودش گفت، انگار باری از روی دوشش برداشته شده بود. ویدیوی خداحافظی پیکه که کاملا ناگهانی و غیرمنتظره بود، مدیریت باشگاه را شوکه و غافلگیر کرد چرا که فوتبالیست ها در نوامبر خداحافظی نمی کنند. به خصوص که اسطوره باشگاه هم باشی. آگاهانه یا ناآگاهانه، انگار پیکه چنین غافلگیری ای را دوست داشت. هیچ بنر عظیمی روی سکوها نبود چرا که برای چنین حرکتی باشگاه نیاز به زمان دارد. تنها پخش یک ویدیو از بهترین بازی های پیکه، ورود بازیکنان بارسا به زمین و گرم کردن با پیراهن شماره 3 پیکه و یکی دو بنر در سکوهای پشت دروازه عمده ترین تلاش های باشگاه برای قدردانی از پیکه بودند. برای بازیکنی که 30 جام با بارسا کسب کرد و 616 بازی با پیراهن آبی و اناری انجام داد. تنها لیونل مسی و اینیستا بیشتر از پیکه در بارسا جام بردند.
داستان پیکه و بارسلونا پایان خوشی نداشت، درست مثل داستان مسی و بارسا که غم انگیز بود. پول هرگز برای بچه ها ایجاد معضل نمی کند ولی همیشه محور گفت و گوهای بزرگان است و دلیلی برای آلوده شدن دوستی ها. مسیر پیکه و بارسا را نیز همین پول جدا کرد. پیکه آشکارا از اظهارنظرهای چند ماه اخیر خوان لاپورتا و متئو آلمانی دلخور بود. لاپورتا در یکی از نشست های خود صراحتا گفت که به دلیل عدم تمایل کاپیتان های باشگاه برای کاهش دستمزد، او مجبور شده برای ثبت قرارداد بازیکنان جدید به لالیگا تضمین مالی بدهد. پیکه بر این باور است که در پشت صحنه حملات و انتقادات به او شدیدتر نیز بوده است.
تا به امروز پیکه با درخواست باشگاه برای شرکت در یک نشست خبری در روز پنجشنبه و با حضور خوان لاپورتا مخالفت کرده است. او نمی خواهد وارد بازی رئیس شود. این دو در تابستان روبروی هم نشستند تا برای کاهش دستمزد به توافق برسند ولی به نتیجه ختم نشد. لاپورتا می خواست قراردادی که یک سال و نیم پیش پیکه، بوسکتس و آلبا با رئیس سابق بسته بودند را لغو کرده و قراردادی جدید با دستمزدی پایین تر ببندد اما موفق نشد. در دو هفته اخیر و به شکلی بی سابقه، شعارهای پول پرست و مزدور در سکوهای نوکمپ و بر علیه پیکه شنیده شد. پیکه اما از بارسا رفت و 30 میلیون یورو را به باشگاه بخشید تا خیلی چیزها را ثابت کند. کسی که می خواهد روزی به عنوان رئیس به بارسا برگردد، خیلی زود و اینگونه 1-0 پیش افتاد.
پربينندهترين مطالب و خبرها
