چرا نتوانسته‌ایم با ادبیات جهان رقابت کنیم؟

مهدی رضایی اظهار کرد: ما در دوره‌ای هستیم که خوشحال‌ایم ادبیات مهاجرتی برای ما به وجود آمده که آثار قوی‌تری نسبت به ادبیات داخل کشور دارد. اما حواس‌مان نیست آثاری که از ما در خارج از کشور منتشر می‌شود فقط نسبت به آثار داخلی بهتر هستند نه نسبت به سطح جهانی. او در ادامه بیان کرد: اکثر کسانی که به اجبار آثارشان را خارج از ایران منتشر کرده‌اند آثارشان ضعیف‌تر از زمانی است که در ایران می‌نوشتند. در حالی‌که نویسنده‌های کشورهای مختلف را می‌بینیم که وقتی از کشورشان می‌روند بهتر می‌نویسند. او اضافه کرد: دغدغه‌های ایرانی وقتی که دچار جابه‌جایی می‌شود قدرت خودش را از دست می‌دهد و به سمت پراکنده‌گویی پیش می‌رود.

رضایی درباره نبود پیشرفت در آثار ادبی ایرانی در خارج از کشور گفت: یکی از دلایل این موضوع این است که ما همیشه از اجتماع خودمان و برای اجتماع خودمان می‌نویسیم در صورتی که نویسندگان دنیا از اجتماع خودشان برای دیگر اجتماعات می‌نویسند و این نوع نگاه نویسنده‌های خارجی باعث مطرح شدن آثار آن‌ها در دنیا شده است. این داستان‌نویس درباره این‌که آیا آثار ما بومی هستند یا خیر گفت: اگر ما به آثار مارکز نگاه کنیم متوجه می‌شویم که آن‌ها هم بومی هستند اما چرا تمام دنیا با آثار او ارتباط برقرار می‌کنند؟ زیرا او فضای بومی را برای دیگر جوامعْ جهانی می‌کند یا به بیانی دیگر بومی جهانی می‌کند.

او ادامه داد: نویسنده‌های ما وقتی در فضای بومی قرار می‌گیرند دیگر فراتر از آن نمی‌روند یا به بیانی دیگر می‌توان گفت که دنیای دیگر کشورها را نمی‌توانند با دنیای بومی خودشان نزدیک کنند یا دنیای بومی را به آن‌ کشورها نزدیک کنند. این نویسنده با اشاره به این‌که ما در بومی‌نویسی مشکل داریم تصریح کرد: نویسندگان ما فکر می‌کنند بومی‌نویسی نوشتن از ده‌کوره‌ها، شهرهای دور و روستاهاست در صورتی که بومی‌نویسی نوشتن درباره دغدغه‌های مشخص درباره هر مکانی است.

او درباره نویسندگانی از کشور ما که آثارشان در دنیا مطرح شده گفت: از جمله نویسندگان ایرانی مطرح در دنیا می‌توان به محمود دولت‌آبادی، هوشنگ مرادی‌ کرمانی و مصطفی رحماندوست در زمینه کار ادبیات کودک و بسیاری دیگر اشاره کرد. رضایی همچنین بیان کرد: در حال حاضر هر نویسنده‌ای که خودش تلاش نکند تا آثارش را به چند زبان دیگر ترجمه کند از تنبلی خودش است. الآن بزرگ‌ترین مشکل نویسنده‌های ما این است که فقط درگیر زبان فارسی هستند. ما می‌توانیم ارتباط کافی با نویسندگان خارجی داشته باشیم و آثارمان را به دنیا معرفی کنیم.