تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۹/۰۴ ساعت ۱۲:۴۷
کد مطلب : ۱۲۰۹۲۸
چه بخواهیم چه نخواهیم
محکومیم به شفافیت
داریوش احمدیان
اخبار این یکی دو ماه را با هم مرور کوتاهی داشته باشیم:
- عده‌ای از مدیران نظام سالهاست حقوق‌ها و مزایایی بالاتر از حد معمول و متعارف جامعه را دریافت می‌کرده اند.
- عده‌ای از مدیران شهرداری و افرادی خارج از شهرداری املاکی را در بهترین نقاط تهران با تخفیف‌های بسیار بالایی دریافت می‌کردند.
- افشای پرونده یک قاری مشهور با اتهام مفاسد اخلاقی که پرونده‌اش از حدود سال 90 در جریان بوده است و خبرهای دیگری از این دست.
وجه مشترک این چند خبر چیست؟ به نظر می‌رسد که همین سه رویداد با همه‌ی تفاوت‌هایی که با هم دیگر دارند در یک موضوع مشترکند و آن اینکه جز اسرار مگویی بوده‌اند که در روزگاری که این شکل از محرمانه دانستن همه چیز و افراط در سنت محرمانگی کارایی خودش را از دست داده است افشا شده اند. این چند خبر تنها چند نمونه است از یک اتفاق بزرگی که در ایرانِ ما سالها پس از بسیاری از کشورهای جهان در حال رخ دادن است و آن رو شدن همه‌ی موضوعاتی است که راست و چپ از مردمی که ولی نعمت خوانده می‌شدند و ارباب رجوع، پنهانش می‌کردند.
در این دوران همه محکومیم به شفافیت. به این معنا که چه بخواهیم چه نخواهیم، چه خوشمان بیاید چه از آن دوری گزینیم همه‌ی موضوعات دیر یا زود در اختیار مردم قرار می‌گیرد و نمی‌توان با هیچ محدودیتی هم مانع چنین افشاگری هایی شد. در چنین وضعیتی دو راه پیش روی تصمیم گیران است؛ یا مانند دوران پیش از این روزگار با همان روش قدیمی و پوسیده سراغ برخوردهای چکشی بروند و افشاگران را به سکوت دعوت کنند که در چنین شرایطی نه تنها مسئله حل نمی‌شود بلکه مشتی دروغ و راست درباره‌ی هر موضوعی که مهر ممنوعه بر آن بخورد بین مردم دست به دست خواهد شد یا اینکه کمی از این افراط در محرمانه دانستن هر چیزی که گریبان همه را گرفته است دست برداریم و واقعیات را بدون مصلحت‌سنجی‌های نابجا پیش از آنکه دیگران با اغراضی که شاید داشته باشند بیان کنند در اختیار مردم قرار دهیم.
امروز همه مسئولان باید خود را در خانه هایی شیشه‌ای تصور کنند که هر رفتار و گفتارشان برابر چشم مردم قرار دارد و به هیچ عنوان نمی‌توان موضوعی را از مردم پنهان نمود. برای آنکه نوع مواجهه مان با رسانه‌ها و افشاگران در چنین فضایی متناسب با همین دوران باشد می‌توانیم از تجارب کشورهایی که سالها پیش از ما این مسیر را طی کرده‌اند و اکنون، شفافیت برایشان امری متدوال و معمول است بیاموزیم.
اخبار این یکی دو ماه را با هم مرور کوتاهی داشته باشیم:
- عده‌ای از مدیران نظام سالهاست حقوق‌ها و مزایایی بالاتر از حد معمول و متعارف جامعه را دریافت می‌کرده اند.
- عده‌ای از مدیران شهرداری و افرادی خارج از شهرداری املاکی را در بهترین نقاط تهران با تخفیف‌های بسیار بالایی دریافت می‌کردند.
- افشای پرونده یک قاری مشهور با اتهام مفاسد اخلاقی که پرونده‌اش از حدود سال 90 در جریان بوده است و خبرهای دیگری از این دست.
وجه مشترک این چند خبر چیست؟ به نظر می‌رسد که همین سه رویداد با همه‌ی تفاوت‌هایی که با هم دیگر دارند در یک موضوع مشترکند و آن اینکه جز اسرار مگویی بوده‌اند که در روزگاری که این شکل از محرمانه دانستن همه چیز و افراط در سنت محرمانگی کارایی خودش را از دست داده است افشا شده اند. این چند خبر تنها چند نمونه است از یک اتفاق بزرگی که در ایرانِ ما سالها پس از بسیاری از کشورهای جهان در حال رخ دادن است و آن رو شدن همه‌ی موضوعاتی است که راست و چپ از مردمی که ولی نعمت خوانده می‌شدند و ارباب رجوع، پنهانش می‌کردند.
در این دوران همه محکومیم به شفافیت. به این معنا که چه بخواهیم چه نخواهیم، چه خوشمان بیاید چه از آن دوری گزینیم همه‌ی موضوعات دیر یا زود در اختیار مردم قرار می‌گیرد و نمی‌توان با هیچ محدودیتی هم مانع چنین افشاگری هایی شد. در چنین وضعیتی دو راه پیش روی تصمیم گیران است؛ یا مانند دوران پیش از این روزگار با همان روش قدیمی و پوسیده سراغ برخوردهای چکشی بروند و افشاگران را به سکوت دعوت کنند که در چنین شرایطی نه تنها مسئله حل نمی‌شود بلکه مشتی دروغ و راست درباره‌ی هر موضوعی که مهر ممنوعه بر آن بخورد بین مردم دست به دست خواهد شد یا اینکه کمی از این افراط در محرمانه دانستن هر چیزی که گریبان همه را گرفته است دست برداریم و واقعیات را بدون مصلحت‌سنجی‌های نابجا پیش از آنکه دیگران با اغراضی که شاید داشته باشند بیان کنند در اختیار مردم قرار دهیم.
امروز همه مسئولان باید خود را در خانه هایی شیشه‌ای تصور کنند که هر رفتار و گفتارشان برابر چشم مردم قرار دارد و به هیچ عنوان نمی‌توان موضوعی را از مردم پنهان نمود. برای آنکه نوع مواجهه مان با رسانه‌ها و افشاگران در چنین فضایی متناسب با همین دوران باشد می‌توانیم از تجارب کشورهایی که سالها پیش از ما این مسیر را طی کرده‌اند و اکنون، شفافیت برایشان امری متدوال و معمول است بیاموزیم.
