غیبت غیرموجه

محمد توکلی
حضور رؤسای جمهور در مراسم روز دانشجو یکی از اتفاقاتی است که در دولت‌های مختلف تکرار می‌شد. از خاتمیِ اصلاح‌طلب تا احمدی‌نژادِ مورد حمایت اصولگرایان و تا دورانی که «اعتدال» شعار رایج دولتمردان شده است.

در همه این سال‌ها شاهد بودیم که ۱۶آذر حضور رییس‌جمهور در دانشگاه و حاشیه‌های مرتبط با آن به خبر نخست رسانه‌ها تبدیل می‌شد. امسال اما که به علت حوادث رخ داده در اعتراضات آبان ماه۹۸ حال و هوای دانشگاه‌ها شکل دیگری به خود گرفته و بسیاری منتظر حضور روحانی در دانشگاه بودند تا صدای اعتراض خود را به گوش رییس‌جمهور برسانند و از بی کفایتی‌ها و بی‌خردی‌های خسارت‌بار شکایت کنند خبری از روحانی نشد که نشد!

با توجه به برنامه کاری اعلامی رییس دولت توجیهاتی نظیر مشغله کاری و مانند آن نمی‌تواند توضیحی قانع‌کننده برای عدم حضور حسن روحانی در جمع دانشجویان باشد و می‌توان گفت غیبت آقای رییس‌جمهور، غیبت غیرموجه بوده است!

شاید بتوان علت واقعی بی تفاوتی روحانی نسبت به روز دانشجو را در خشم و اعتراض شدیدی یافت که در میان دانشجویان موج می‌زند؛ از دانشجویان متمایل به جریان اصلاحات تا دانشجویانی که «انقلابی» و «عدالتخواه» خوانده می‌شوند و تا دانشجوهایی که آرمان خود را بازگشت به اندیشه‌های «چپ‌گرایی» می‌دانند، همه و همه در اعتراض به روحانی و عملکرد دولت او در دو سال گذشته هم‌صدا هستند.

هنگامی که این هم‌صدایی اعتراضی را به جوّ ملتهب، عصبی و یأس‌آور ناشی از آنچه در آبان۹۸ گذشت بیفزاییم آن وقت می‌توان به توصیف دقیق‌تری از شرایط دانشگاه در ۱۶ آذر ۹۸ رسید. ممکن است شخص روحانی و یا مشاوران سیاسی و امنیتی رییس‌جمهور با توجه به این شرایط به این نتیجه رسیده باشند که غیبت روحانی اتفاقی کم‌ضررتر از حضور او در دانشگاه است؛ نتیجه‌ای نادرست که حاصل از عدم شناخت صحیح از جامعه ایرانی و به طور خاص شرایط کنونی جامعه دانشگاهی است!

به نظر می‌آید که اتفاقا اگر حسن روحانی می‌خواست یک روز و فقط یک روز را در تمام طول دوران ریاست‌جمهوری به حضور در جمع دانشجویان اختصاص دهد، آن روز همین ۱۶آذری بود که او حضور در دانشگاه را به فراموشی سپرد. رییس‌جمهور می‌بایست به دانشگاه می‌رفت، صدای بلند اعتراضی دانشجویان را می‌‌شنید و پس از شنیدن آن‌ها، اندکی هم سخن می‌‌گفت، سخنی با صداقت و صراحت!