تاریخ انتشار : ۱۳۹۹/۰۱/۱۱ ساعت ۱۶:۵۵
کد مطلب : ۲۰۷۵۶۸
دوگانه سلامت و پول در فوتبال ایران
گروه ورزشی: با شیوع کرونا در جهان، برگزاری بیش‌تر لیگ‌ها جهان تعلیق شده است؛ اتفاقی که در ایران هم رخ داد و پیش‌تر اعلام شد لیگ‌های مختلف تا پایان فروردین برگزار نخواهد شد.
تعطیل شدن یا نشدن فوتبال ایران حالا به بزرگ‌ترین چالش مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ تبدیل شده و امروز برخی گمانه‌زنی‌ها حاکی از این بود که لیگ برتر، یک، دو و سه تعطیل شده است، اما به‌دلیل قراردادهای تجاری و اسپانسرها این تصمیم اعلام نمی‌شود. رخ دادن چنین اتفاقی این سوال را در ذهن‌ها ایجاد می‌کند که مگر درآمد تیم‌ها در فوتبال همیشه‌بدهکار ایران چقدر است که خبری با این درجه از اهمیت فعلا اعلام نمی‌شود؟
قراردادهای تجاری حاشیه‌ساز می‌شوند؟
درآمدهای باشگاه بیش‌تر به سه دسته تقسیم می‌شوند؛ درآمد روز مسابقه، تجاری و حق پخش تلویزیونی. در فوتبال ایران حق پخش تلویزیونی موضوعی فراموش‌شده است و صداوسیما حاضر به پرداخت حق پخش به باشگاه‌ها نیست و به این علت یکی از شریان‌های اصلی کسب درآمد برای باشگاه عملا مسدود شده است. از طرف دیگر درآمدهای روز مسابقه تیم‌ها در ایران به بلیت‌فروشی خلاصه می‌شود، درآمدی که در این فصل از رقابت‌ها به‌دلیل استقبال کم تیم‌ها نسبت به سال‌های گذشته کاهش یافته است و تیم‌ها در این فصل از رقابت‌ها عدد قابل توجهی را دریافت نکرده‌اند.شاید عمده‌ترین مشکل تیم‌ها، فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ به قراردادهای تجاری برگردد، جایی‌که با توجه به نوع قراردادهایی که در فوتبال ایران امضا می‌شود، ممکن است برای فوتبال ایران دردسرهایی ایجاد شود و برای مبلغ اندکی که باشگاه‌ها در خزانه همیشه‌خالی‌شان می‌بینند، حتی کار به پروسه غرامت بکشد. برای درک کم بودن مبالغی باشگاه از طرف سازمان لیگ برای یکی از موارد کسب درآمد (تبلیغات محیطی) دریافت می‌کنند باید به صحبت‌های تابش بعد از پایان لیگ هجدهم توجه کرد؛ مدیرعامل سپاهان در مصاحبه‌ای اعلام کرد که «در فصلی که گذشت از بابت تبلیغات محیطی به ما چیزی حدود 500- 400 میلیون تومان پرداخت شد. در این مورد با آن‌ها صحبت کردیم اما به ما گفتند 750 میلیون تومان بابت ارزش افزوده از ما کسر کرده‌اند. این ارزش افزوده باید حساب و کتاب و صورت وضعیت داشته باشد. ما سال‌های قبل از تبلیغات محیطی 4، 5 میلیارد تومان درآمد کسب می‌کردیم. باید مشخص شود که ما به عنوان تیم دوم لیگ چه قدر از این راه درآمد به دست می‌آوریم».این دست از قراردادها می‌تواند برای باشگاه‌ها دردسرساز باشد، اما این سوال باید در مطرح شود که چرا مسئولان فدراسیون فوتبال، سازمان لیگ و باشگاه‌ها در هر سه نوع قرارداد (تجاری، روز مسابقه و حق پخش تلویزیونی) بندهای مربوط به تعطیلی لیگ‌های فوتبال درصورتی که رخ دادن اتفاقات ضروری را قرار نداده‌اند تا فوتبال ایران خسارت کم‌تری را متحمل شود؟
تکلیف باشگاه‌ها چه می‌شود؟
فوتبال یک تجارت است؛ این جمله در کشورهای پیشرفته یک عبارت کاملا بدیهی است، اما در همین کشورها هم با شیوع کرونا اخباری در رسانه‌ها منتشر می‌شود که باشگاه‌های توانمند با مبلغی هرچند اندک سعی می‌کنند به باشگاه ضعیف‌تر کمک کنند. برای مثال در آلمان و طبق اعلام بیلد، باشگاه‌های بایرن مونیخ، دورتموند، لایپزیگ و بایرلورکوزن کمکی به ارزش 20 میلیون یورو به سایر باشگاه‌های آلمانی داشتند و این مبلغ قرار است میان باشگاه‌های ضعیف‌تر تقسیم شود. مبلغی که شاید بسیار کلان نباشد، اما قسمت کوچکی از مشکلات باشگاه‌های مختلف را حل خواهد کرد.اما درمورد ایران می‌توان گفت که به‌دلیل باشگاه‌داری نادرست، تیمی وجود ندارد که بتواند به باشگاه‌های دیگر کمک کند و حتی فکر کردن به کمک کردن به باشگاه‌ها از طرف باشگاه دیگری خنده‌دار است. اما سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال باید بتوانند مانند اتفاقی که در آلمان رخ داد و DHL با ایجاد یک صندوق به فکر کمک به باشگاه بود را فراهم کنند تا خسارت کم‌تری متوجه تیم‌های مختلف شود. چراکه اگر درنهایت تصمیم‌ها به تعطیلی فوتبال ایران منجر شد باید این زمینه فراهم باشد که باشگاه‌ها با کم‌ترین خسارت رقابت‌ها به پایان برسانند.درنهایت هر تصمیمی که در جهت سلامت تماشاگران، فوتبالیست‌ها و دیگر اعضای باشگاه‌ها گرفته شود در اولویت قرار خواهد گرفت، اما شایعه اعلام نکردن تصمیم‌ها به علت قراردادهای تجاری موضوعی دور از ذهن است و به‌نظر نمی‌رسد که علت اعلام نشدن تصمیم تعطیلی لیگ-درصورت رسیدن به چنین تصمیمی- این موضوع باشد. در کنار این مسائل مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ باید به این فکر باشند که درصورت بروز هر اتفاقی، ضرری که باشگاه‌ها با آن مواجه می‌شود حداقلی‌ترین حالت خود باشد.
قراردادهای تجاری حاشیه‌ساز می‌شوند؟
درآمدهای باشگاه بیش‌تر به سه دسته تقسیم می‌شوند؛ درآمد روز مسابقه، تجاری و حق پخش تلویزیونی. در فوتبال ایران حق پخش تلویزیونی موضوعی فراموش‌شده است و صداوسیما حاضر به پرداخت حق پخش به باشگاه‌ها نیست و به این علت یکی از شریان‌های اصلی کسب درآمد برای باشگاه عملا مسدود شده است. از طرف دیگر درآمدهای روز مسابقه تیم‌ها در ایران به بلیت‌فروشی خلاصه می‌شود، درآمدی که در این فصل از رقابت‌ها به‌دلیل استقبال کم تیم‌ها نسبت به سال‌های گذشته کاهش یافته است و تیم‌ها در این فصل از رقابت‌ها عدد قابل توجهی را دریافت نکرده‌اند.شاید عمده‌ترین مشکل تیم‌ها، فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ به قراردادهای تجاری برگردد، جایی‌که با توجه به نوع قراردادهایی که در فوتبال ایران امضا می‌شود، ممکن است برای فوتبال ایران دردسرهایی ایجاد شود و برای مبلغ اندکی که باشگاه‌ها در خزانه همیشه‌خالی‌شان می‌بینند، حتی کار به پروسه غرامت بکشد. برای درک کم بودن مبالغی باشگاه از طرف سازمان لیگ برای یکی از موارد کسب درآمد (تبلیغات محیطی) دریافت می‌کنند باید به صحبت‌های تابش بعد از پایان لیگ هجدهم توجه کرد؛ مدیرعامل سپاهان در مصاحبه‌ای اعلام کرد که «در فصلی که گذشت از بابت تبلیغات محیطی به ما چیزی حدود 500- 400 میلیون تومان پرداخت شد. در این مورد با آن‌ها صحبت کردیم اما به ما گفتند 750 میلیون تومان بابت ارزش افزوده از ما کسر کرده‌اند. این ارزش افزوده باید حساب و کتاب و صورت وضعیت داشته باشد. ما سال‌های قبل از تبلیغات محیطی 4، 5 میلیارد تومان درآمد کسب می‌کردیم. باید مشخص شود که ما به عنوان تیم دوم لیگ چه قدر از این راه درآمد به دست می‌آوریم».این دست از قراردادها می‌تواند برای باشگاه‌ها دردسرساز باشد، اما این سوال باید در مطرح شود که چرا مسئولان فدراسیون فوتبال، سازمان لیگ و باشگاه‌ها در هر سه نوع قرارداد (تجاری، روز مسابقه و حق پخش تلویزیونی) بندهای مربوط به تعطیلی لیگ‌های فوتبال درصورتی که رخ دادن اتفاقات ضروری را قرار نداده‌اند تا فوتبال ایران خسارت کم‌تری را متحمل شود؟
تکلیف باشگاه‌ها چه می‌شود؟
فوتبال یک تجارت است؛ این جمله در کشورهای پیشرفته یک عبارت کاملا بدیهی است، اما در همین کشورها هم با شیوع کرونا اخباری در رسانه‌ها منتشر می‌شود که باشگاه‌های توانمند با مبلغی هرچند اندک سعی می‌کنند به باشگاه ضعیف‌تر کمک کنند. برای مثال در آلمان و طبق اعلام بیلد، باشگاه‌های بایرن مونیخ، دورتموند، لایپزیگ و بایرلورکوزن کمکی به ارزش 20 میلیون یورو به سایر باشگاه‌های آلمانی داشتند و این مبلغ قرار است میان باشگاه‌های ضعیف‌تر تقسیم شود. مبلغی که شاید بسیار کلان نباشد، اما قسمت کوچکی از مشکلات باشگاه‌های مختلف را حل خواهد کرد.اما درمورد ایران می‌توان گفت که به‌دلیل باشگاه‌داری نادرست، تیمی وجود ندارد که بتواند به باشگاه‌های دیگر کمک کند و حتی فکر کردن به کمک کردن به باشگاه‌ها از طرف باشگاه دیگری خنده‌دار است. اما سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال باید بتوانند مانند اتفاقی که در آلمان رخ داد و DHL با ایجاد یک صندوق به فکر کمک به باشگاه بود را فراهم کنند تا خسارت کم‌تری متوجه تیم‌های مختلف شود. چراکه اگر درنهایت تصمیم‌ها به تعطیلی فوتبال ایران منجر شد باید این زمینه فراهم باشد که باشگاه‌ها با کم‌ترین خسارت رقابت‌ها به پایان برسانند.درنهایت هر تصمیمی که در جهت سلامت تماشاگران، فوتبالیست‌ها و دیگر اعضای باشگاه‌ها گرفته شود در اولویت قرار خواهد گرفت، اما شایعه اعلام نکردن تصمیم‌ها به علت قراردادهای تجاری موضوعی دور از ذهن است و به‌نظر نمی‌رسد که علت اعلام نشدن تصمیم تعطیلی لیگ-درصورت رسیدن به چنین تصمیمی- این موضوع باشد. در کنار این مسائل مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ باید به این فکر باشند که درصورت بروز هر اتفاقی، ضرری که باشگاه‌ها با آن مواجه می‌شود حداقلی‌ترین حالت خود باشد.
