تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۵/۲۰ ساعت ۱۱:۱۸
کد مطلب : ۵۰۸۷۸
تخریب مجسمه‌ها از فلورانس تا تهران!
گروه فرهنگ و هنر: یک هنرمند مجسمه‌ساز می‌گوید هنرمندان نمی‌توانند کار خود را رها کنند به دنبال مجسمه‌های مفقود شده بروند. پیگیری اینکه چه اتفاقی برای مجسمه‌های مفقود شده در جریان ناپدید شدن سریالی مجسمه‌های شهری افتاد، به عهده‌ی نهادهایی مانند نیروی انتظامی است.
محمدحسین عماد درباره علت آسیب دیدن مجسمه‌های شهری اظهار کرد: ریشه این موضوع در تعریف نشدن موضوع «مجسمه‌های شهری» و «هنر مجسمه‌سازی» است. او افزود: علاوه بر معرفی و آشنا کردن مردم با مجسمه‌های شهری باید برای ارزش قائل شدن برای این مجسمه‌ها هم فرهنگسازی شود، تا مردم متوجه شوند آثاری که در شهر قرار می‌گیرد برای خود آن‌هاست و باید از آنها نگهداری کنند.
این هنرمند مجسمه ساز گفت: جز این که گفته شد راه دیگری برای نگهداری مجسمه‌های شهری وجود ندارد چون نمی‌شود برای مجسمه‌ها محافظ گذاشت و آنها را در فضای بسته نگه داشت. راه حفظ این مجسمه‌ها این است که تعداد آنها در سطح شهر آنقدر زیاد شود که مردم به حضور مجسمه‌ها عادت کنند. گرچه این قضیه هزینه بر است ولی در آینده جواب خواهد داد. او در پاسخ به این سوال که چقدر موضوع آسیب رساندن به مجسمه‌ها با بحث «وندالیسم»، مرتبط است گفت: موضوع تخریب مجسمه‌های شهری را چندان وابسته به بحث وندالیسم نمی‌دانم چون دیده بودم زمانی که راه آهن حفاظ نداشت کودکان به آن سنگ می‌انداختند. بنابراین تخریب اموال عمومی را نمی‌توانیم همیشه مرتبط به وندالیسم بدانیم.
عضو انجمن مجسمه‌سازان ایران با بیان اینکه موضوع تخریب مجسمه‌های شهری در غرب هم وجود دارد، گفت: به یاد دارم که حدود 7 سال پیش، مردم ایتالیا مجسمه‌ای را در فلورانس شکسته و به آن آسیب رسانده بودند. در حالی که عده‌ای دلیل این اتفاق را معترض بودن مردم قلمداد می‌کردند، عده‌ای دیگر می‌گفتند که این مجسمه به دست خارجی‌ها تخریب شده است.
این هنرمند مجسمه‌ساز در بخشی از سخنانش به یکی از مجسمه‌های خود اشاره کرد که در جریان مفقود شدن سریالی مجسمه‌های شهری ناپدید شده بود و گفت: سال‌ها پیش مجسمه‌ای از دکتر حسابی را از جنس برنز ساخته بودم و آن مجسمه در میدان تجریش نصب شده بود. این مجسمه چند سال پیش ناپدید شد و پس از آن، از من خواسته شد که نمونه‌ی فایبر گلاس آن را بسازم و این مجسمه در محل مجسمه‌ی مفقود شده نصب شد.
او در پاسخ به این سوال که آیا پی‌گیر دلیل مفقود شدن مجسمه‌اش بوده است یا خیر؟ اظهار کرد: بله پیگیری کردم ولی به هیچ نتیجه‌ای نرسید ما تعداد بسیاری مجسمه داریم که ناپدید می‌شوند و بعد خبری از آنها نیست. بعضی از آنها بعد از انقلاب 57 ساخته شده‌اند و برخی دیگر مانند آن‌هایی که در میدان شهر ساری نصب شده بود متعلق به قبل از انقلاب است و پس از ناپدید شدن، چرایی گمشدن آنها مشخص نشد. البته بعدها من عکس‌های تعدادی از آنها را در مطبوعات دیدم که در انباری‌ها افتاده بود ولی از مجسمه‌هایی که در تهران ناپدید شده بودند خبری نشد اکنون نیز هر از گاهی خبری از آنها در رسانه‌ها می‌شنویم و بعد دوباره موضوع فراموش می‌شود.
عماد با بیان اینکه هنرمندان نمی‌توانند کار خود را رها کرده و به دنبال مجسمه‌های مفقود شده بروند گفت: پیدا کردن مجسمه‌ها و مکان آنها به گروه دیگری مرتبط است وقتی یک اثر نصب می‌شود دیگر مسئولیتش با مجسمه‌ساز نیست و با نهادهایی مانند نیروی انتظامی، شهرداری و غیره است که برای آن تصمیم بگیرند. ما وظایف خود را انجام داده و پیگیری کرده‌ایم و نتیجه مشخصی نگرفته‌ایم همیشه در پایان پی‌گیری‌ها هم پاسخ می‌دهند، پیدا نشد! در نتیجه ما هر قدر هم صحبت کنیم فایده‌ای ندارد.
این هنرمند مجسمه ساز گفت: جز این که گفته شد راه دیگری برای نگهداری مجسمه‌های شهری وجود ندارد چون نمی‌شود برای مجسمه‌ها محافظ گذاشت و آنها را در فضای بسته نگه داشت. راه حفظ این مجسمه‌ها این است که تعداد آنها در سطح شهر آنقدر زیاد شود که مردم به حضور مجسمه‌ها عادت کنند. گرچه این قضیه هزینه بر است ولی در آینده جواب خواهد داد. او در پاسخ به این سوال که چقدر موضوع آسیب رساندن به مجسمه‌ها با بحث «وندالیسم»، مرتبط است گفت: موضوع تخریب مجسمه‌های شهری را چندان وابسته به بحث وندالیسم نمی‌دانم چون دیده بودم زمانی که راه آهن حفاظ نداشت کودکان به آن سنگ می‌انداختند. بنابراین تخریب اموال عمومی را نمی‌توانیم همیشه مرتبط به وندالیسم بدانیم.
عضو انجمن مجسمه‌سازان ایران با بیان اینکه موضوع تخریب مجسمه‌های شهری در غرب هم وجود دارد، گفت: به یاد دارم که حدود 7 سال پیش، مردم ایتالیا مجسمه‌ای را در فلورانس شکسته و به آن آسیب رسانده بودند. در حالی که عده‌ای دلیل این اتفاق را معترض بودن مردم قلمداد می‌کردند، عده‌ای دیگر می‌گفتند که این مجسمه به دست خارجی‌ها تخریب شده است.
این هنرمند مجسمه‌ساز در بخشی از سخنانش به یکی از مجسمه‌های خود اشاره کرد که در جریان مفقود شدن سریالی مجسمه‌های شهری ناپدید شده بود و گفت: سال‌ها پیش مجسمه‌ای از دکتر حسابی را از جنس برنز ساخته بودم و آن مجسمه در میدان تجریش نصب شده بود. این مجسمه چند سال پیش ناپدید شد و پس از آن، از من خواسته شد که نمونه‌ی فایبر گلاس آن را بسازم و این مجسمه در محل مجسمه‌ی مفقود شده نصب شد.
او در پاسخ به این سوال که آیا پی‌گیر دلیل مفقود شدن مجسمه‌اش بوده است یا خیر؟ اظهار کرد: بله پیگیری کردم ولی به هیچ نتیجه‌ای نرسید ما تعداد بسیاری مجسمه داریم که ناپدید می‌شوند و بعد خبری از آنها نیست. بعضی از آنها بعد از انقلاب 57 ساخته شده‌اند و برخی دیگر مانند آن‌هایی که در میدان شهر ساری نصب شده بود متعلق به قبل از انقلاب است و پس از ناپدید شدن، چرایی گمشدن آنها مشخص نشد. البته بعدها من عکس‌های تعدادی از آنها را در مطبوعات دیدم که در انباری‌ها افتاده بود ولی از مجسمه‌هایی که در تهران ناپدید شده بودند خبری نشد اکنون نیز هر از گاهی خبری از آنها در رسانه‌ها می‌شنویم و بعد دوباره موضوع فراموش می‌شود.
عماد با بیان اینکه هنرمندان نمی‌توانند کار خود را رها کرده و به دنبال مجسمه‌های مفقود شده بروند گفت: پیدا کردن مجسمه‌ها و مکان آنها به گروه دیگری مرتبط است وقتی یک اثر نصب می‌شود دیگر مسئولیتش با مجسمه‌ساز نیست و با نهادهایی مانند نیروی انتظامی، شهرداری و غیره است که برای آن تصمیم بگیرند. ما وظایف خود را انجام داده و پیگیری کرده‌ایم و نتیجه مشخصی نگرفته‌ایم همیشه در پایان پی‌گیری‌ها هم پاسخ می‌دهند، پیدا نشد! در نتیجه ما هر قدر هم صحبت کنیم فایده‌ای ندارد.
مرجع : ایسنا
