بيشتر از اصلاح‌طلب، اصلاح‌طلب‌نما داريم

داريوش احمديان

---

گروه سياسي: هنگامی که به آرمان‌ها و اهداف اعلامی دو جریان عمده‌ی سیاسی کشور نگاهی می‌اندازیم مشاهده می‌شود که توجه به آزادی رسانه‌ها و حمایت از فعالان این عرصه در جریان اصلاح طلبی نمود بیشتری داشته است و این موضوع با مقایسه‌ی عملکرد دولت اصلاحات در فاصله سالهای 1376 تا 1384 با دولت اصول‌گرایان در سالهای 1384 تا 1392 به وضوح قابل مشاهده است.

نتیجه‌ی چنین امری این است که ناخودآگاه آدمی این توقع را دارد که جماعتی که با تابلوی اصلاحات و بواسطه‌ی تایید بزرگان این جریان سیاسی وارد نهادی شده‌اند در این قبیل موضوعات به آرمان‌های این جریان سیاسی پشت نکرده و حامی آزادی رسانه‌ها باشند. دستگیری یاشار سلطانی مدیر سایتی که موضوع املاک در شهرداری تهران را مطرح کرده بود از مصادیقی است که حضراتی که نام اصلاح طلب را بر خود نهاده‌اند می‌بایست در آن خودی نشان داده و اقداماتی موثر را انجام دهند.

غرض از این نوشته تایید آن چه پیش آمده نیست و حتی فرض را بر این می‌گذاریم که آن گزارش کاملا جعلی باشد و اقدام آن سایت هم به قصد تخریب (دورترین و بدترین فرض ممکنی که می‌توان در این باره متصور بود)، با این وجود هم نوع مواجهه با یک فعال رسانه‌ای به هیچ وجه نباید این گونه باشد و به سادگی می‌شد با تکذیبه‌ی نهادهای مربوطه مسئله حل گردد و کار به میله‌های سرد زندان نکشد.
نمایندگان اصلاح طلب حاضر در شورای شهر و فراکسیون امید مجلس در برابر این موضوع چه واکنشی از خود نشان داده‌اند؟

پاسخ به این سوال در یک کلام واکنش عافیت طلبانه خواهد بود. از چند مصاحبه‌ی تعداد اندکی از نمایندگان که بگذریم و هم چنین چند دقیقه بحثی که در شورای شهر تهران درباره‌ی این موضوع بوجود آمد دیگر هیچ عکس العملی را در قبال این موضوع شاهد نیستیم. در حالی که ابزاری که در دست حضرات نماینده مجلس و شورای شهر است بسیار بیشتر از چند مصاحبه است. ابزارهایی مثل بیانیه رسمی فراکسیونی خطاب به قوه قضاییه، سوال از شهردار و حتی استیضاح، سوال از وزیر دادگستری، بیان این موضوع در نطق‌های پیش از دستور دو فردی که از جریان اصلاح‌طلبی می‌توانند در جایگاه رییس مجلس قرار بگیرند و. . .

این سکوت به هیچ وجه نمی‌تواند نشانه‌ی خوبی برای آرمان‌های جریان اصلاحات باشد، ممکن است شمای خواننده‌ی این مطلب بگویید که پس چرا این ایراد را به دولت نمی‌گیریم؟ پاسخ به این سوال بسیار ساده است؛ از دولت روحانی در این نوع موضوعاتِ مرتبط با سیاست داخلی به کلی قطع امید کرده‌ایم و این گونه که پیداست این بیماری اشتباه گرفتن انفعال با اعتدال به دیگران هم سرایت کرده است و کم کم باید از فراکسیون امید هم ناامید شد.