گروه سیاسی: آنچه در این روزها شاهد هستیم گلایههای انتخاباتی اصلاحطلبان است و رقابت درون حزبی اصولگرایان. گلایههای انتخاباتی که نتیجه آن اعلام تصمیم جریان اصلاحات برای عدم معرفی لیست انتخاباتی شده و رقابتی درون حزبی که نتیجهاش تا این لحظه احتمال معرفی سه تا پنج لیست از سوی اصولگرایان!
اما آنچه در میان این دوگانه «گلایه از شورای نگهبان و رقابت درون حزبی» مغفول مانده است و کسی تمایلی به توجه کردن به آن از خود نشان نميدهد مسئله برنامه جریانهای سیاسی برای روز پس از پیروزی در انتخابات مجلس و تکیه زدن به کرسیهای سبز رنگ بهارستان است. نه اصلاحطلبان که بسیاریشان از صحنه رقابت حذف شدهاند و نه اصولگرایان که در صحنه رقابت بیشتر از حد متعارف کاندیدا دارند سخنی از برنامههای مشخص خود برای رفع بحرانهایی که مردم و کشور با آن درگیر شده است نميگویند. مشکل کجاست و چرا شاهد چنین وضعیتی هستیم؟
برای پاسخ به این پرسش میتوان موضوع مورد بحث را در دو سطح مورد تحلیل و ارزیابی قرار داد. سطح نخست که به نوعی لایه اولیه این موضوع است به مسئله پوپولیسم و عوامفریبی بازمیگردد. سالهاست که انتخابات در ایران بیشتر از آن که میدان رقابت برنامهها باشد محلی برای نمایشهای عوامفریبانه شده است. هر کاندیدایی که توان بیشتری در جذب مردم با شعارهای پوپولیستی داشته باشد امکان رایآوری بیشتری هم خواهد داشت.
در چنین وضعیتی طبیعی است که ارائه برنامه مشخص برای حل مشکلات موجود جدی گرفته نشود و آنچه سکه رایج است وعدههایی است که در میدان عمل یا از نظر اجرایی امکانپذیر نیستند و یا اساسا در چارچوب وظایف قانونی مجلس نميگنجند.
اما اگر از این سطح گذر کنیم علتالعلل چنین وضعیتی که تنها مختص به انتخابات مجلس هم نیست به موضوعی مهمتر بازمیگردد و آن نوع نگاهی است که سیاستمداران به مردم دارند. به بیان دیگر جای خالی برنامه، ریشه در جای خالی مردم در نگاه نامزدهای انتخابات دارد.
توضیح بیشتر آن که وقتی شاهد هستیم دو جریان سیاسی فارغ از آن که صدای ملت چیست تنها در پی منافع حزبی و شخصی خود هستند و در مسیر دست یافتن به این منافع و تکیه زدن به کرسی قدرت هیچ گونه اصولی را مورد توجه قرار نميدهند طبیعی است که شاهد غلبه نگاه جناحی بر نگاه مردمی باشیم. در چنین وضعیتی که منافع جناحی بر پیگیری مطالبات ملی مقدم شود، قاعدتا برنامهای هم برای توجه به مطالبات و خواستههای مردم در دستور کار قرار نخواهد گرفت و در نتیجه شرایطی را شاهد هستیم که رقبای سیاسی، اعم از آنان که مجوز حضور در رقابت انتخاباتی را دریافت کردهاند و حتی دیگرانی که حذف شدهاند در میدانی مشغول زورآزمایی سیاسی هستند که هر چقدر در پی مردم و نشانی از متن جامعه در آن بگردیم اثری از آن را نميیابیم!