همه چیز از سر لجاجت نیست آقای زیدآبادی

گروه سیاسی: داوود حشمتی در سایت امتداد نوشت: احمد زیدآبادی در نقد کسانی که به تعویض محل کنفرانس خبری ایران و عربستان انتقاد کرده بودند یادداشتی نوشته و در آن منتقدان را «لجوج» خوانده و می نویسد: «بدبختانه برخی از کسانی که خود را اصلاح‌طلب می‌نامند و پیش از این تمام مشکل خود با اصولگرایان را مخالفت آنها با ابزارها و مفاهیم ضروری حکمرانی و دیپلماسی می‌دانستند، راه معکوس را در پیش گرفته‌اند و صرفاً از سر لجاجت با حکومت یک‌دست اصولگرایان، در مقام مخالفت با مفاهیم و ابزارهای حکمرانی ظاهر شده‌اند.»
جای تعجب فراوان از احمد زیدآبادی است که روابط بین الملل خوانده و می داند تعیین تکلیف کردن میزبان برای میهمان چه معنایی می تواند در مکتب رئالیسم داشته باشد. عجیب است که متوجه این نشده است که عربستان چگونه در قالب میهمان «دیپلماسی تهاجمی» را رها نکرده است. جای تعجب است از تحلیلگر نکته سنجی که متوجه نیست این اتفاق چه نشانه هایی را آشکار می کند و به جای پرداخت به آن منتقدان را متهم می کند. با این حال برای توجه دادن کسانی که سعی می کنند همیشه با شنا کردن خلاف جریان آب نشان دهند زاویه نگاه متفاوتی دارند، موارد زیر در مورد تغییر محل کنفرانس ایران و عربستان قابل طرح است. 
 نکته اول انکار تغییر محل از سوی وزارت خارجه بود که هنوز هم به صورت واضح حاضر به پذیرش آنچه اتفاق افتاده نیستند. به عبارت روشنتر نمی خواهند بپذیرند و اعلام کنند تغییر محل کنفرانس خبری به خواست سعودی ها بوده، و وزارت خارجه نیز این خواسته را پذیرفته است.
نکته دوم دلیل مناقشه است که تلاش کردند با خبرسازی تسنیم اعلام کنند، اساسا مقصر جریان اصلاحات و یک خبرنگار بود که به موضوع عکس اشاره کرده است. 
نکته سوم این است که پس از این موضوع آن عکس بر دیوار وزارت خارجه در دیدارهای دیگر هم می تواند به محل مناقشه تبدیل شده و دیگر هیات های خارجی هم حاضر نشوند در آن تالار حضور پیدا کنند. مشخصا میشود از هیات های اروپایی و یا برخی از کشورهای عربی همچون امارات در این زمینه نام برد. بی شک پس از این وجود تصور سردار سلیمانی در آن اتاق محل نزاع خواهد بود. عکسی که تصاویر کنفرانس های قبل نشان میدهد مدتهاست در آن تالار بر دیوار نصب شده است. 
نکته چهارم تعیین تکلیف میهمان (سعودی) برای میزبان (ایران) است که تعیین می کند چه عکسی بر دیوار سالنش آویزان کند. تصور کنید هیات ایرانی به عربستان برود و در آنجا تصویر یکی از فرماندهان قهرمان وهابی را ببینید و از آنها بخواهد این تصویر را از دیوار حذف کنید. آیا سعودی ها حاضر به چنین کاری می شوند؟ اگر حاضر به این کار شوند معنای آن در روابط بین الملل چیست؟ 
نکته آخر مواجهه بدنه جریان حاکمیت است که سردار سلیمانی را متعلق به خود می داند. این بدنه اگرچه در بیرون و در فضای مجازی سعی کرد در تقابل با منتقدان آنها را ساکت کند و نقدی به دولت نداشته باشد، اما اگر دقیق نگاه کنیم باب یک مناقشه جدید آغاز شده است. جریان تندرویی که روزی به سفارت حمله کرده بود و قدر و قیمت دیده بود. همانها که باعث شدند سفارت تعطیل شود اما برای این گردنکشی و اردوکشی و سفارت نوردی حتی یک روز هم زندان نرفتند. 
همانها که این سالها شعرهای زیر را می سرودند: خورشید به گود آمده سرگرم قنوت است / این آل سعود است که در حال سقوط است / هستند شیاطین همه درگیر تبانی / ایران شده آماده ی یک جنگ جهانی / شمشیر عجم منتظر رخصت جنگ است / مکه بشود مرکز ایران چه قشنگ است / ما منتظر حمله ای از سوی حجازیم /  تا بین بقیعش حرمی ناب بسازیم / "یا حیدر کرار" زند نقش به زودی / بر پرچم سبز عربستان سعودی / شمشیر عجم منتظر رخصت جنگ است / مکه بشود مرکز ایران چه قشنگ است.
عجیب است تحلیلگرد نکته سنجی چون زیدآبادی تاثیر تغییر محل کنفرانس به خاطر تصویر حاج قاسم سلیمانی را در میان آنها که به دنبال این بود که «مکه بشود مرکز ایران» را متوجه نشده و نداند آتش خشمی دیگر میان آن افراطیون با آل سعود برافروخته شده است.
البته به جای «لجوج» خواندن منتقدان می‌شد اینطور نگاه کرد که این منتقدان به همانها که هفته قبل برسر آرمانگرایی و واقع گرایی سعی می کردند به ظریف درس آرمانگرایی بدهند، در مقام عمل چگونه یکشبه «عمل گرا» شدند.