معلمی که همیشه سرش شلوغ بود
افجه‌ای درباره‌ی ویژگی‌های این هنرمند به خبرنگار ایسنا گفت: استاد حسین میرخانی از معتبرترین اساتید قرن گذشته بود. خصوصیات اخلاقی‌اش در پذیرش هنر و هنرجو باعث می‌شد کلاس‌های خوشنویسی او از شلوغ‌ترین کلاس‌های معلمان آن دوره باشد، او از استادانی بود که همیشه سرش شلوغ بود.او افزود: میرخانی، در کنار اخلاق خوش معلمی مقتدر و دارای جذبه بود. من سال‌ها شاگردی او را کردم. استاد ما علاوه بر اخلاق خوبی که داشت به اندازه کافی جذبه و جذابیت یک استاد را دارا بود. اگر آمار بگیرید متوجه می‌شوید که بیشترین شاگرد خوشنویسی را در آن دوره در بین معلمان خوشنویسی، حسین میرخانی داشته است. کلاس‌های او همواره مملو از هنرجو بود، او معلمی بذله‌گو و شاعر بود.
این خوشنویس به تبحر میرخانی در نواختن کمانچه اشاره کرد و گفت: استاد حسین میرخانی در کمانچه‌نوازی نیز تبحر زیادی داشت، اما زمانی که شروع به نوشتن و کتابت قرآن کریم به خط نستعلیق کرد، نواختن این ساز را کنار گذاشت.افجه‌ای ادامه داد: هر زمان که از مسیر شهر ری عبور می‌کنم به آرامگاه او در مسجد فیروزآبادی سری می‌زنم. امیدوارم مسئولانی که در زمینه‌ی حفظ حرمت هنرمندان فعالیت می‌کنند از جمله اوقاف، انجمن خوشنویسان و وزارت ارشاد، آرامگاه ایشان را تجدید بنا کنند و همان‌طور که در قطعه هنرمندان احتراماتی برای دفن شدگان قائل می‌شوند برای استاد ما نیز همین‌طور باشد.
سیدحسین میرخانی در سال 1286 در تهران متولد شد. او و برادرش سیدحسن از همان دوران کودکی در محیطی بزرگ شدند که هنر خوشنویسی جزیی از آن بود. آن‌ها آموزش این هنر را از همان خردسالی، از پدر خود، سیدمرتضی برغانی، که از شاگردان میرزا رضا کلهر بود فراگرفتند. یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های حسین میرخانی حضور در انجمن خوشنویسان ایران به‌عنوان استاد ممتاز این رشته به مدت 25 سال بود.
کتابت کتاب‌های «قرآن کریم»، «رهروان شب»، «موش و گربه» عبید زاکانی، «جزوه چهار فصل»، «دوره سه‌جلدی رسم‌المشق» و دو قصیده‌ی معروف «قرآینه» و «خاتمیه» اثر الهی قمشه‌ای از آثار سیدحسین میرخانی به شمار می‌روند.میرخانی در چند سال آخر عمر به دلیل ابتلا به بیماری قند نابینا شد و در 11 خردادماه سال 1361 براثر رشد غده سرطانی از دنیا رفت.
