شکر خدا ، هرچه بود گذشت، فقط در را پشت سرتان ببندید!

البته قرار بود این مسابقه حضور رئیس جمهور ۸ ساله خود را در خود داشته باشد و بنابراین حداقل انتظار، برگزاری رویدادی در حد نام و مقام وی بود، اما حالا که ساعتی از این بازی گذشته، مرور نصاویر فقط شگفتی را بیشتر می کند. برنامه ای آنقدر آزاردهنده و سر در گم که خود رئیس جمهوری ترجیح داد در آن حضور نداشته باشد و عطای کار را به لقای حاضران و سایر عشق دوربین ها ببخشد.

اما شاید آنچه در روزهای پایانی دوره ۸ ساله ریاست جمهوری احمدی‌نژاد به عنوان یک مسابقه نمادین فوتبال برگزار شد، انتقامی بود ناخواسته از جانب همه کسانی که زخم دخالت‌های این دولت در کار طبیعی فوتبال را در سینه داشتند. هنوز به خاطر داریم که روند طبیعی فوتبال ایران در پایان جام جهانی ۲۰۰۶ چگونه با تصمیم ناگهانی و غیرقابل توجیه معاون محمود احمدی‌نژاد از ریل خارج شد، کسی که به فکر راه اندازی فیفای اسلامی بود... یادمان هست که فوتبال چگونه مدتی به تعلیق رفت و پس از ماه‌های بلاتکلیفی و از دست دادن فرصت‌ها با حضور فردی کاملا ناآشنا به این رشته کارش را از نو آغاز کرد.

آقای احمدی‌نژاد، رئیس جمهور محترم، این همان فدراسیونی است که شما - به واسطه - پایه‌های حضورش را ریختید. شما، معاون گرامی‌تان در سازمان تربیت بدنی و همه آنها که تصور می‌کردند اداره فوتبال به همین سادگی است که یک قهرمان سابق دوومیدانی را برای ساماندهی به میدان بفرستند. این فدراسیون که امروز نتوانست مسابقه‌ای در خور شأن شما، رئیس جمهوری ایران ترتیب بدهد، نتوانست ستاره‌ها را برای حضور در این مسابقه قانع کند،، نتوانست بازی را به سرانجام برساند، نتوانست به ملی‌پوش‌های جوان حالی کند که آنقدرها هم بازی را جدی نگیرند، دست نشانده خود شما است، خود شما که البته، به هرحال، میراثتان را برای فوتبال به جا گذاشته‌اید. نگویید صعود به جام جهانی که ما به یاد شورو حال تغییرو انتخابات می افتیم، جوی که فوتبال ما را بختتا به برزیل فرستاد.

کاش امروز قندتان نمی افتاد، درد زانویتان عود نمی کرد. می‌آمدید و در این نمایش حقارت بی‌برنامگی، نابلدی و تنبلی شریک می‌شدید و سهمی می‌بردید. شاید با دیدن حضور شما در ورزشگاهی بی تماشاچی و سرد، دولتی‌ها، روسأی جمهور بعدی، وزرای ورزش آینده و همه آنها که با بالارفتن از نردبام فوتبال علاقه دارند، مدتی ما را به حال خود می گذاشتند.
با این حال، شکر خدا ، هرچه بود گذشت. حالا بازی به پایان رسیده است. مثل دوران شما آقای رئیس جمهور. فقط در را پشت سرتان ببندید.

نمایشی برای تحقیر ستاره‌های ۹۸

 تک و توک تماشاگری که به ورزشگاه آزادی رفتند تا بازی نمادین ستاره‌های ۹۸ و تیم ملی ۲۰۱۴ را تماشا کنند آدم‌های خوشبینی بودند، خوشبین‌تر از آنهایی که از پای تلویزیون این نمایش اعصاب خردکن و بی‌برنامه را تماشا کردند... و البته خوش به حال آنهایی که وقت گرانبهای شب تابستانشان را پای این بازی تلف نکردند. بازی نمادین تیم ۲۰۱۴ با تیم ۹۸ رقابتی بود که توسط محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهوری ایران پیشنهاد داده شده بود، مسابقه‌ای با کمترین کار تبلیغی و سازماندهی؛ رویدادی که دوباره ناتوانی فدراسیون فوتبال ایران را به رخ کشید. آنها حتی نتوانستند ستاره‌های اصلی تیم تاریخی صعودکننده به جام ۹۸ را برای این بازی به آزادی بکشانند و خب حتی به ذهنشان نرسید حالا که نود و هشتی‌ها در سفرند یا دلشان نمی‌آید بیایند ابتکار جدیدی به خرج دادند ۴ اسم جذاب دعوت کنند یا حداقل تیم‌ها را به اتفاق هم زمین بفرستند.

این شد که در یک بازی نیم ساعت بچه‌های قبراق ۲۰۱۴ پنج گل وارد دروازه تیم ۹۸ کردند، تیمی متشکل از ستاره‌های تاریخی فوتبال ما که در آزادی تحقیر شد و چقدر دوراندیش بودند خداداد عزیزی و کریم باقری که اصلا برای این بازی به ورزشگاه‌ آزادی نیامدند. این نتیجه آنقدر گران و آزاردهنده بود که بعد از گل چهارم عده‌ای از تماشاچیان علیه تیم ۲۰۱۴ شعار دادند، تیمی که در نیمه اول ۵ گل وارد دروازه نیما نکیسا کرد و در نیمه دوم اصلا به میدان نیامد!

این بازی بعد از نیم ساعت متوقف شد تا فدراسیون به تجلیل از تیم‌های مختلف خود بپردازد و بعد از این مراسم طولانی خسته‌کننده زمانی که نود و هشتی‌ها روی سن آمدند و تشویق شدند بعد از عکس یادگاری همه به اتفاق هم ورزشگاه را ترک کردند تا حتی جواد خیابانی مجری محافظه‌کار شبکه سه به این بی‌برنامگی اعتراض کند. ورزشگاه خالی، بازی یکطرفه کم هیجان و بی‌برنامگی از دعوت از ستاره‌ها بخشی از یادگاری‌های این بازی بودند.

نکته دیگر عدم حضور کسی بود که این مسابقه را پیشنهاد داده بود، محمود احمدی‌نژاد که لابد صلاح ندیده بود به ورزشگاه بیاید اگرچه رحیمی معاون اول او علت غیبت ریاست جمهوری را خستگی سفر، افت قند خون، کار زیاد و زانو درد اعلام کرد...و البته این غیبت از تدبیرهای کمتر دیده شده جناب آقای رئیس جمهور بود که اساسا کاش این مسابقه را پیشنهاد نداده بود که بعدا بخواهد از حضور در آن شانه خالی کند! به هر حال این مسابقه نمادین را هرگز به ذهن نخواهیم سپرد اگرچه نمونه‌های مشابه آن در خارج از ایران همیشه در ذهن ما می‌مانند.