تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۵/۱۴ ساعت ۱۲:۳۴
کد مطلب : ۵۰۳۱۱
توفیق اجباری مجری ممنوع‌الکار در تئاتر
گروه فرهنگ و هنر: جواد یحیوی که در سال‌های اخیر پس از ممنوعیت‌اش به عنوان مجری در تلویزیون به تئاتر گرایش پیدا کرده است، گفت: دوری از مجری‌گری برایم توفیق اجباری شد.
این بازیگر و مجری سابق تلویزیون که این روزها نمایش «هر کس با تنهایی‌اش»، کار مهدی احمدپناه را در تالار «حافظ» روی صحنه دارد، گفت: بازیگری همیشه برای من یک دغدغه ویژه بوده است و برایش وقت و انرژی گذاشتم، در سال‌هایی که در تلویزیون بودم هم بازیگری را تجربه می‌کردم.
او با اشاره به توصیه برخی هنرمندان برای حضور جدی‌ترش در عرصه بازیگری ادامه داد: چند نفر از دوستان معلم در حوزه بازیگری به من گفتند که اگر می‌خواهی بازیگری را جدی‌تر دنبال کنی، باید درمورد اجرا کردن تصمیم بگیری. چون به هرحال ما در اجرا با شخصیت حقیقی خودمان زندگی می‌کنیم و وقتی آن مجری نقش مهندس، آهنگر، کارگر یا هر چیزی را بازی کند، باز همه می‌گویند این همان مجریه است! یعنی هر آنچه رشته کردی پنبه می‌شود. امین تارخ، پرویز پرستویی... گفتند، اگر می‌خواهی روی بازیگری متمرکز شوی باید کمی از اجرا فاصله بگیری و این توفیق اجباری از حدود هفت سال پیش که دیگر مجری نبودم، برایم پیش آمد و دیدم فرصت خوبی برای بازی است.
خودم را به پلاتوهای تئاتر تبعید کردم
یحیوی با بیان اینکه برای بازیگری به تمرین زیادی احتیاج دارد، گفت: من برای بازی درست تربیت نشدم، برای همین نیاز به اردوی آمادگی دارم و خودم را به پلاتوهای تئاتر تبعید کردم، البته نه مثل تبعیدگاه بلکه مثل جایی که برای من مثل یک اردوی بازپروری بود.
این بازیگر درباره فضا و دغدغه‌های نمایش «هر کس با تنهایی‌اش» ادامه داد:وجهی از این نمایش شباهت‌ها و دغدغه‌های این شخصیت‌ها با خیلی آدم‌هایی است که در اطرافمان می‌بینیم. برای همین حرف‌ها، نگرانی‌ها و دغدغه‌هایشان برای ما آشنا است و ضمنا خود نمایشنامه می‌گوید؛ تمام این آدم‌ها با وجود اینکه در یک کلونی و در خانه‌ای با هم تبادل عاطفی، فکری، ذهنی و حسی دارند اما هر کدام تنهایی و خلوت خودشان را دارند، هر کدام اتفاقاتی برایشان افتاده که آنها را به نقطه‌ای رسانده و با تصمیم‌هایشان اتفاقاتی را برای خودشان رقم می‌زنند، اما تنهایی‌شان تعیین کننده است.
می‌خواهیم خلوت آدم‌ها را نشان دهیم
این بازیگر درباره شیوه اجرا و نوع نگاه مهدی احمدپناه به متن «دوریس لسینگ» مطرح کرد: اجرای این کار دیالوگ محور است و اتفاقات براساس دیالوگ‌ها و فرصت بازگو کردن و بازگو شدن آدم‌ها را ایجاد می‌کند. وی افزود: ما در اجرایمان خیلی با اکت‌ها و میزانسن‌های انفجاری ویژه کاری نداریم، آدم‌ها فرصت حضور در کنار هم، تجربه کردن و ابراز کردن خودشان را برای دیگران پیدا می‌کنند و قضاوت‌هایشان را از همدیگر می‌گویند و همه این‌ها کمک می‌کند تا ما دنیایشان را بهتر بشناسیم.
یحیوی با بیان اینکه مهدی احمد پناه به دلیل اینکه در ترجمه فارسی این متن نقش داشته است، تسلط زیادی بر فضای نمایشنامه دارد، ادامه داد: شکل و شیوه اجرای ما در یک فضای خلوت، کم آکساسوار، بدون درگیر شدن بازیگران و با ساده ترین لباس‌های ممکن انجام می‌شود. چون می‌خواهیم تنهایی و خلوت این آدم‌ها را نشان دهیم و شیشه‌ای و شکننده بودن فضا که شبیه آکواریوم است را زندگی کنیم.
وی با بیان اینکه نوع نگاه در اجرای این نمایشنامه به گونه‌ای نبوده است که فضای آن ایرانی شود، گفت: این کار تنه‌ای به فضاهای اجتماعی سیاسی و فرهنگی در درگیری‌های آدم‌ها و فضاهای اجتماعی فرهنگی پیرامونشان دارد. وقتی فضای نمایش مربوط به جای دیگری از دنیا باشد کار برای ما هم راحت‌تر می‌شود و تطبیق عینی آن با فضای زندگی امروز ما شاید زحمت‌هایی را برایمان ایجاد می‌کرد. در واقع تلاشی نشده است که رفتارها و ژست‌ها را ایرانیزه کنیم.
این بازیگر درباره چگونگی و برخوردنش با نقش «فیلیپ» که در این نمایش ایفاء می‌کند، توضیح داد: من در اینجا در چهار ورود و خروجی که به صحنه دارم باید شخصیت فیلیپ را معرفی کنم، برای همین روی تک تک کلمات، نگاهش، اکت‌ها، ریکشن‌هایش باید آنقدر حساب شده باشد که هر کدامش بتواند بخشی از این بار را به دوش بکشد، البته کاراکترهای دیگر هم دیالوگ‌هایی در معرفی فیلیپ دارند که در معرفی او کمک می‌کند. وی افزود: من روی صحنه هیچ کاری که تمرین نشده باشد را انجام نمی‌دهم و تقریبا عمده رفتارها، نگاه‌ها و حرکت‌ها و میزانس‌ها بارها و بارها تمرین شده است.
یحیوی درباره ویژگی‌های نقش‌اش در این نمایش عنوان کرد: فیلیپ آدمی است که روزی در گذشته دغدغه‌های سیاسی، اجتماعی جدی‌تری داشته است ولی امروز انگیزه‌هایش را از دست داده و به کارش که معماری است اهمیت می‌دهد، او در عین حال شخصیت دون ژوآنی دارد و محبوب خانم‌هاست و معمولا هم در خانم‌ها رقابت‌هایی برای همراهی او وجود دارد و فیلیپ هم ناخودآگاه با مردهای دیگر این احساس رقابت و پیروزی در این رقابت‌ها را دارد.
او با اشاره به توصیه برخی هنرمندان برای حضور جدی‌ترش در عرصه بازیگری ادامه داد: چند نفر از دوستان معلم در حوزه بازیگری به من گفتند که اگر می‌خواهی بازیگری را جدی‌تر دنبال کنی، باید درمورد اجرا کردن تصمیم بگیری. چون به هرحال ما در اجرا با شخصیت حقیقی خودمان زندگی می‌کنیم و وقتی آن مجری نقش مهندس، آهنگر، کارگر یا هر چیزی را بازی کند، باز همه می‌گویند این همان مجریه است! یعنی هر آنچه رشته کردی پنبه می‌شود. امین تارخ، پرویز پرستویی... گفتند، اگر می‌خواهی روی بازیگری متمرکز شوی باید کمی از اجرا فاصله بگیری و این توفیق اجباری از حدود هفت سال پیش که دیگر مجری نبودم، برایم پیش آمد و دیدم فرصت خوبی برای بازی است.
خودم را به پلاتوهای تئاتر تبعید کردم
یحیوی با بیان اینکه برای بازیگری به تمرین زیادی احتیاج دارد، گفت: من برای بازی درست تربیت نشدم، برای همین نیاز به اردوی آمادگی دارم و خودم را به پلاتوهای تئاتر تبعید کردم، البته نه مثل تبعیدگاه بلکه مثل جایی که برای من مثل یک اردوی بازپروری بود.
این بازیگر درباره فضا و دغدغه‌های نمایش «هر کس با تنهایی‌اش» ادامه داد:وجهی از این نمایش شباهت‌ها و دغدغه‌های این شخصیت‌ها با خیلی آدم‌هایی است که در اطرافمان می‌بینیم. برای همین حرف‌ها، نگرانی‌ها و دغدغه‌هایشان برای ما آشنا است و ضمنا خود نمایشنامه می‌گوید؛ تمام این آدم‌ها با وجود اینکه در یک کلونی و در خانه‌ای با هم تبادل عاطفی، فکری، ذهنی و حسی دارند اما هر کدام تنهایی و خلوت خودشان را دارند، هر کدام اتفاقاتی برایشان افتاده که آنها را به نقطه‌ای رسانده و با تصمیم‌هایشان اتفاقاتی را برای خودشان رقم می‌زنند، اما تنهایی‌شان تعیین کننده است.
می‌خواهیم خلوت آدم‌ها را نشان دهیم
این بازیگر درباره شیوه اجرا و نوع نگاه مهدی احمدپناه به متن «دوریس لسینگ» مطرح کرد: اجرای این کار دیالوگ محور است و اتفاقات براساس دیالوگ‌ها و فرصت بازگو کردن و بازگو شدن آدم‌ها را ایجاد می‌کند. وی افزود: ما در اجرایمان خیلی با اکت‌ها و میزانسن‌های انفجاری ویژه کاری نداریم، آدم‌ها فرصت حضور در کنار هم، تجربه کردن و ابراز کردن خودشان را برای دیگران پیدا می‌کنند و قضاوت‌هایشان را از همدیگر می‌گویند و همه این‌ها کمک می‌کند تا ما دنیایشان را بهتر بشناسیم.
یحیوی با بیان اینکه مهدی احمد پناه به دلیل اینکه در ترجمه فارسی این متن نقش داشته است، تسلط زیادی بر فضای نمایشنامه دارد، ادامه داد: شکل و شیوه اجرای ما در یک فضای خلوت، کم آکساسوار، بدون درگیر شدن بازیگران و با ساده ترین لباس‌های ممکن انجام می‌شود. چون می‌خواهیم تنهایی و خلوت این آدم‌ها را نشان دهیم و شیشه‌ای و شکننده بودن فضا که شبیه آکواریوم است را زندگی کنیم.
وی با بیان اینکه نوع نگاه در اجرای این نمایشنامه به گونه‌ای نبوده است که فضای آن ایرانی شود، گفت: این کار تنه‌ای به فضاهای اجتماعی سیاسی و فرهنگی در درگیری‌های آدم‌ها و فضاهای اجتماعی فرهنگی پیرامونشان دارد. وقتی فضای نمایش مربوط به جای دیگری از دنیا باشد کار برای ما هم راحت‌تر می‌شود و تطبیق عینی آن با فضای زندگی امروز ما شاید زحمت‌هایی را برایمان ایجاد می‌کرد. در واقع تلاشی نشده است که رفتارها و ژست‌ها را ایرانیزه کنیم.
این بازیگر درباره چگونگی و برخوردنش با نقش «فیلیپ» که در این نمایش ایفاء می‌کند، توضیح داد: من در اینجا در چهار ورود و خروجی که به صحنه دارم باید شخصیت فیلیپ را معرفی کنم، برای همین روی تک تک کلمات، نگاهش، اکت‌ها، ریکشن‌هایش باید آنقدر حساب شده باشد که هر کدامش بتواند بخشی از این بار را به دوش بکشد، البته کاراکترهای دیگر هم دیالوگ‌هایی در معرفی فیلیپ دارند که در معرفی او کمک می‌کند. وی افزود: من روی صحنه هیچ کاری که تمرین نشده باشد را انجام نمی‌دهم و تقریبا عمده رفتارها، نگاه‌ها و حرکت‌ها و میزانس‌ها بارها و بارها تمرین شده است.
یحیوی درباره ویژگی‌های نقش‌اش در این نمایش عنوان کرد: فیلیپ آدمی است که روزی در گذشته دغدغه‌های سیاسی، اجتماعی جدی‌تری داشته است ولی امروز انگیزه‌هایش را از دست داده و به کارش که معماری است اهمیت می‌دهد، او در عین حال شخصیت دون ژوآنی دارد و محبوب خانم‌هاست و معمولا هم در خانم‌ها رقابت‌هایی برای همراهی او وجود دارد و فیلیپ هم ناخودآگاه با مردهای دیگر این احساس رقابت و پیروزی در این رقابت‌ها را دارد.
مرجع : ایسنا
