خودتان را آماده کنید؛ باران الماس در راه است

 به گزارش خبرآنلاین،ممکن است آسمان سیارات یخی، در سراسر کیهان پر از الماس باشند. ترکیبات کربن فشرده می‌توانند در دماهای بسیار شدیدتر از آنچه محققان تصور می‌کردند به الماس تبدیل شوند، که در نتیجه آن ممکن است باران الماس را به پدیده‌ای رایج در غول‌های یخی تبدیل کند. در گذشته، آزمایش‌های آزمایشگاهی منجر به سردرگمی در مورد شرایطی شده است که در آن الماس‌ها می‌توانند در غول‌های یخی مانند اورانوس و نپتون شکل بگیرند. دو نوع آزمایش برای بررسی این موضوع وجود دارد: آزمایش‌های فشرده‌سازی دینامیکی، که در آن ترکیبات کربنی تحت یک شوک ناگهانی قرار می‌گیرند و آزمایش‌های فشرده‌سازی استاتیک، که در آن در داخل یک محفظه قرار می‌گیرند و به تدریج فشرده می‌شوند. تاکنون، آزمایش‌های فشرده‌سازی دینامیکی به دما و فشار بسیار بالاتری برای تشکیل الماس نیاز داشته است.

محققان مجموعه جدیدی از آزمایش‌ها را با استفاده از فشرده‌سازی استاتیک اما گرمایش دینامیکی انجام دادند و پلی استایرن یا همان پلیمری که برای ساخت فوم پلی‌استایرن استفاده می‌شد را با فشردن آن بین دو الماس و سپس ضربه زدن به آن با پالس‌هایی از فوم، فشرده کردند. آنها مشاهده کردند که الماس‌ها از پلی استایرن در دمای حدود 2200 درجه سانتیگراد و فشاری در حدود 19 گیگا پاسکال تشکیل می‌شوند، این شرایط، درست شرایطی بسیار شبیه به شرایط موجود در فضای داخلی کم عمق اورانوس و نپتون است.

این فشارها بسیار کمتر از فشارهایی است که در آزمایش‌های قبلی با استفاده از فشرده‌سازی دینامیکی برای تشکیل الماس ضروری بود. این واکنش بیشتر از آزمایش‌های فشرده‌سازی دینامیکی که معمولاً انجام می‌شوند طول کشید، که میتواند توضیحی باشد برای این که چرا چنین آزمایش‌هایی تشکیل الماس با فشار پایین را نشان نداده‌اند. این می تواند به این معنی باشد که بارش الماس در سیاراتی بسیار کوچکتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد، امکان پذیر است. از حدود 5600 سیاره فراخورشیدی تایید شده، محققان محاسبه کردند که بیش از 1900 سیاره ممکن است باران الماسی داشته باشند.

همچنین به این معنی است که در منظومه شمسی، الماس‌ها می‌توانند در اعماق کم‌تر از آنچه ما فکر می‌کردیم تشکیل شوند، که می‌تواند درک ما را از دینامیک فضای داخلی سیارات غول پیکر تغییر دهد. این شکل‌گیری کم‌عمق‌تر می‌تواند به باران الماس اجازه دهد تا از میان لایه‌ای یخی که به سمت مراکز این سیارات فرو می‌رود، عبور کنند. این به نوبه خود بر میدان‌های مغناطیسی جهان‌های یخی که پیچیده و ناشناخته هستند، تأثیر می‌گذارد.