پيكر ريچارد فرای همچنان منتظر مجوز دفن!

عطا افشاریان

---

عمل ننمودن به وصیت یک انسان، پیش از آنکه از چه ملت، قوم و یا دینی باشد، یک حرکت خلاف اخلاق بود. فرای جدای از اینکه تعلق به گروه یا مذهب خاصی داشته باشد یک انسان بود مثل همه انسانهای دنیا و به خاکسپاری ایشان در زمینی که خداوند آن را خلق نموده است هیچ مشکلی برای جامعه، کشور و مردم ما ایجاد نمی نمود. ولی سوال اینجاست که چرا در شرایط کنونی کشور، که هر روز در آن از پرونده اقتصادی جدیدی رونمایی مي‌گردد و در جامعه جهانی نیز با تحریمها دست و پنجه نرم مي‌نماید، دفن یک محقق نیز باید برای آن به یک بحران سیاسی تبدیل گردد.

جامعه سیاسی ما همواره تمایل دارد که در تمام شئون زندگی اجتماعی وارد شود و این همان آفتی است که سیاستمداران ما بدان مبتلا شده اند و سبب مي‌گردند که جامعه از حرکت گروهی و حزبی بیزار باشند. انتظارات مردم از گروهها و احزاب سیاسی، برنامه سازی، کادر سازی و مدیریت کلان است نه ورود به کوچکترین مسائل سیاسی و اجتماعی. هزینه‌اي که کشور به لحاظ سیاسی و فرهنگی برای عمل به وصیت فرای پرداخت نمود، هزینه‌اي تحمیلی و بیهوده بود که مي‌توانست با عمل به وصیت این دانشمند و ایران شناس از همان ابتدا حذف گردد.

واقعیت این است که سیاستمداران ما بیش از آنکه بازی سازی کنند، در زمین خود و با مدیریت کشورهای قدرتمند دنیا، بازی مي‌کنند. فرای اگر دانشمند بود و یا به زعم عده‌اي جاسوس آمریکا، بدون ایجاد چنین شرایطی برای مردم ناشناخته بود ولی اکنون این فرد برای نسل جوان که خود را زخم خورده سیاستمداران و برنامه‌هاي آنها مي‌دانند، به یک ابر مرد تبدیل گردیده است و دفن او تبعاتی را برای نظام اجتماعی- سیاسی در برخواهد داشت که دفن نکردن ایشان. در واقع سیاستمداران ما بیهوده در جهت شهرت یک فرد، گروه و یا سازمان قدم برمی دارند و رسانه‌هاي خارج از کشور نیز به نحو مطلوب از این بی سیاستی مدیران ما بهره مي‌برند.

این قصه البته جدید نیست که حوادث 35 سال گذشته کشور ما نشان ازاین دارد که کشورهای قدرتمند، با سیاست و مدیریت قوی خود توانسته اند از افراطیون این کشور به نحو مطلوبی بهره ببرند البته بدون اینکه آنها وابستگی به این کشورها داشته باشند، به عبارتی آش نخورده و دهان سوخته. عدم آگاهی افراطیون به مسایل سیاسی در دنیای سیاست زده کنونی راه را برای بازی سیاستمداران خارجی، بدون نیاز به صرف هزینه، باز مي‌نماید و هزینه‌هاي سیاسی و اجتماعی و بزرگ نمودن دفن فرای تنها یکی از این موارد است.

اگر فرای در همان روزهای اول به ایران منتقل و در اصفهان به خاک سپرده مي‌شد، شاید عده قلیلی آن هم از سر کنجکاوی در مراسم تدفین وی شرکت مي‌کردند و این چهره برای کل کشور ناشناخته مي‌ماند ولی حرکت افراطیون سبب گردید که موضوع فرای که یک موضوع حتی در سطح یک سازمان نیز نبود به یک موضوع ملی تبدیل گردد و ساعتها وقت و هزینه این کشور صرف آن گردد.

برای آسیب به کشور لازم نیست حتما جاسوس و یا عامل موساد و سیا بود بلکه ما بیش از هر چیز از عدم مدیریت صحیح رفتار خود در دنیا آسیب مي‌بینیم و به عبارتی از بازی نمودن با قواعد حریف در زمین خود. ای کاش سیاستمداران این کشور، فارق از اهداف گروهی و دسته‌ای، منافع بلند مدت ملی این کشور را نیز در نظر مي‌گرفتند و موضوعی بدین کوچکی را به سطح ملی نمی‌کشاندند.