عصبی شدن طبقه متوسط ایران

گروه سیاسی:روزنامه جهان صنعت نوشت: همزمانی شتابان شدن نرخ تورم به ویژه تورم فزاینده مواد غذایی و نیز سخت‌تر شدن سیاست خارجی ایران در برابر برجام و رسیدن به روزهایی که مزه آژیر خطر می‌دهد در کانون توجه ایرانیان قرار دارد. خبرهای پی‌در‌پی که از سوی آمریکا‌، غرب و حتی روسیه که متحد ایران است و نقطه مشترک آنها تشویق و تهدید ایران برای بازگشت سریع‌تر به میز گفت‌وگوهای برجامی است ایرانیان را با نگرانی روبه‌رو کرده است. شرایط سیاست خارجی ایران در ماه‌های تازه‌سپری‌شده تند و مبهم و پر از ابهام شده است. در چنین وضعی است که کارشناسان سیاست خارجی دیگر لباس احتیاط از تن خارج کرده و با احساس خطر از رخدادهای پنهان و ناشناس به مدیران یادآور می‌شوند که راهبردهای تازه‌ای را در پیش بگیرند. راهبرد تازه باید گونه‌ای باشد که ایران را از انزوا بیرون بیاورد و شهروندان و نیز کارشناسان جهانی و سیاستمداران بین‌المللی به ایران حق بدهند که در مذاکرات سختگیر باشد. حشمت‌الله فلاحت‌پیشه نیز با همین اندیشه است که به همراه گروهی از دیپلمات‌ها و کارشناسان و ناظران بین‌المللی آگاه به مدیران سیاست خارجی می‌گوید به جای اینکه مذاکرات را با گروه ۱+۴ ادامه دهند باید با گروه کشورهای ۱+۵ مذاکره کنند و با انعطاف بیشتر و تسریع در گفت‌وگوها ایران را از زیر ضرب بیرون بیاورند. شاید برخی بگویند ایران آن‌قدر به لحاظ نظامی و نیز قدرت بازدارندگی و حتی قدرت تهاجمی قدرت دارد که می‌تواند با سرعت و توانایی بالا راه را بر یورش‌های نظامی مسدود کند و پاسخ کوبنده بدهد. اما این چیزی نیست که نیاز امروز ایران را برطرف و مزه دهان ایرانیان را شیرین کند. ایرانیان آرامش می‌خواهند و باور دارند هر روزی که با همین دست فرمان جلو برویم باید منتظر کار تازه‌ای علیه دولت از سوی کشورهای متخاصم باشیم که آسیب آن به طبقه متوسط ایران بیشتر از آسیب به دولت است. رخداد یورش سایبری به پمپ بنزین‌های ایران راهبردی در راستای هزار خنجر به حساب می‌آید و حتی اگر ایران تلافی کند باز هم آرامش به دست نمی‌آید. همان‌طور که رییس دولت سیزدهم گفت هدف حمله سایبری عصبی کردن ایرانیان به ویژه طبقه متوسط ایران است که با زحمت و کوشش بسیار و با سختی سطحی از زندگی مادی برای خود فراهم کرده و نمی‌خواهند به هر دلیل از این سطح پایین‌تر بیفتند. تکرار این گونه رخدادها به مرور بر تاب‌آوری ایرانیان اثر منفی می‌گذارد و نیز توانایی دستگاه‌های دولتی را برای پاسخگویی همه‌جانبه به محاق می‌برد. باید راهی بیابیم که این داستان با کمترین آسیب به شهروندان پایان خوش را تجربه کند.