تاریخ انتشار : ۱۴۰۲/۰۵/۰۵ ساعت ۱۶:۴۸
کد مطلب : ۴۱۸۴۲۳
خواب رییسی برای مردم نان نمی‌شود!
گروه اقتصادی: سخنگوی دولت می‌گوید: «سیدابراهیم رییسی شب‌ها بخاطر گرانی کالاها خوابش نمی‌برد!»
...
توجیه فقر و تبعیض با استفاده از آیات و روایات
فرشته مزینانی
برای شرکت در عزای ابا عبدالله رفته بودم مسجد محل. پس از نماز جماعت، سخنران محترم شروع به سخن کردند. ابتدا روایتی از امام صادق علیه السلام را خواندند که فرمود: ملعون است مومنی که چهل روز بر او بگذرد و بلایی بر سرش نیاید! سپس در توضیح این روایت، از سختیهای دنیا و کم و کسریهای آن برای مومن و لزوم صبر بر آنها گفتند. و اینکه دنیا جای آسایش نیست و حتی ثروتمندان نیز آرامش ندارند. و با ذکر چند روایت دیگر در باره شکر و رضای به ناملایمات، مردم را خاطرجمع کردند که اگر تنگناهایی در این دنیا دارید، در دنیای دیگر پاداش صبر بر آنها را می گیرید. و در آخر با خواندن آیه ای از قرآن که کلید روزی بندگان در دست خداست و اوست که به هر که بخواهد زیاد و به هر که بخواهد کم می دهد! راه هر گونه اعتراضی را در خیال شنونده نسبت به برخورداری عده ای در جامعه و فقر عده ای دیگر بستند تا همه راضی باشد به خواست خداوند!
اینکه خداوند رزاق است و به هر کس بخواهد کم یا زیاد روزی می دهد و حتی اینکه صبر بر نداری پسندیده است حرفی نیست، با فرض معتبر بودن برخی روایات در این باب، استفاده از این روایات در شرایط کنونی، شائبه تئوریزه کردن فقر و گرفتاری مردم و سفارش آنها به صبر و تحمل و فرونشاندن فکر اعتراض به این شرایط سراپا تبعیض را دارد. اعتراض به حکومتی که با ناکارآمدی موجب فقر و بدبختی عده ای و شکم سیری عده دیگری شده است، و با ادعای حکمرانی علوی، رفتاری معاویه گونه دارد.
در کتاب "تویی به جای همه"، استاد سیدمهدی شجاعی مقایسه ای بین مختصات حکومت علوی و اموی دارند. ایشان در جایی از کتاب می نویسد: امیرالمومنین در چهارمین سال حکومتش وقتی به مردم گزارش کار می دهد می فرماید: "اکنون در تمام بلاد مسلمین هیچ فقیری وجود ندارد. هیچ کس محتاج آب و نان و مسکن نیست. مردم، مردمی که به نان جو محتاج بودند و از داشتنش دریغ می شدند و نان گندم را آرزویی دست نیافتنی می دیدند، اکنون همگی قوت غالبشان نان گندم است. همه مردم خانه و سرپناهی از آن خود دارند. هیچ کس بی خان و مان نیست. هیچ کس محتاج و مستاجر دیگری نیست."/ ص ۱۴۷
علی ع مردمش را توجیه نمی کرد که ای مردم! من فقط چهار سال فرصت داشتم و سه جنگ مهم را پشت سر گذاردم و نتوانستم رفاه شما را فراهم کنم. حالا صبر کنید که خداوند به شما اجر می دهد و فعلا چون یاران پیامبر شعب ابیطالب را تحمل کنید تا انشاالله به گشایش برسیم! بلکه حضرت با وجود تمام مشکلاتی که سردمداران زور و زر و تزویر برایش ایجاد کردند، خودش را موظف به تامین سه نیاز اساسی مردمش دیده و با وجود همه موانع، آنها را برایشان فراهم کرد. اما حکمرانی ای با ادعای پیروی علی که این روزها با تمام قوا و سرمایه بیت المال به کمک عزاداران حسین بن علی آمده تا بگوید چقدر حکومتش علوی و حسینی است، به جز پرداختن به ظواهر دین، چه نسبتی با علی و حسین دارد؟ حکومتی که پس از چهل سال هنوز بسیاری از مردمش محتاج نان و آب و مسکن هستند چه ربطی با حاکمی چون علی دارد؟
چگونه می شود در حکومتی اسلامی و با نام علی قشر برگزیده و متنعمی باشند که از حقوق ویژه حکومتی برخوردارند و خانوادگی به آلاف و الوف رسیده اند و حتی برای درمانشان بیمارستانهای خودمان را قابل نمی دانند، و عده ای دیگر به خاک سیاه نشسته باشند؟
در حکومتی به نام علی و مرام معاویه، عده ای هم باید باشند برای توجیه این تناقضات، و خاموش کردن اعتراضات احتمالی، با این بیان که این تفاوتها خواست خداست و او به هر کس بخواهد بیشتر می دهد و به برخی هم کمتر! و آن کس که بر مصیبت ناداری صبر کند، جزایش را در آخرت تمام و کمال دریافت می کند!
فقط در حیرتم که آیا این آقایان که درس دین خوانده اند و سالها آیات و روایات را زیر و رو کرده اند، این سخن علی علیه السلام را ندیده اند که "خداوند از علما، عهد و پیمان گرفته که در برابر شکم‌بارگی ستم‌گران و گرسنگی مظلومان سکوت نکنند./نهج البلاغه، خطبه۳
و چگونه راضی می شوند به جای اینکه چون ابوذر، یار وفادار علی بر سر شکمبارگان و غارتگران بیت المال فریاد بزنند و حق محرومان را طلب کنند، مردم را به صبر و تحمل سختیهای زندگی سفارش نمایند؟
و چگونه رفتار روحانیون مدعی پیروی علی در برخورداری از مواهب حکومتی و رانتهای ویژه را توجیه می کنند، در حالی که اسوه عدالت، علی ع فرمود:"سوگند به خدا اگر تمام شب را بر روی خارهای سعدان به سر ببرم و یا با غل و زنجیر به این سو و آن سو کشیده شوم، خوشتر دارم تا خدا و پیامبرش را در روز قیامت، در حالی ملاقات کنم که به بعضی از بندگان ستم، و چیزی از اموال عمومی را غصب کرده باشم."/ نهج البلاغه خ ۲۲۴
...
توجیه فقر و تبعیض با استفاده از آیات و روایات
فرشته مزینانی
برای شرکت در عزای ابا عبدالله رفته بودم مسجد محل. پس از نماز جماعت، سخنران محترم شروع به سخن کردند. ابتدا روایتی از امام صادق علیه السلام را خواندند که فرمود: ملعون است مومنی که چهل روز بر او بگذرد و بلایی بر سرش نیاید! سپس در توضیح این روایت، از سختیهای دنیا و کم و کسریهای آن برای مومن و لزوم صبر بر آنها گفتند. و اینکه دنیا جای آسایش نیست و حتی ثروتمندان نیز آرامش ندارند. و با ذکر چند روایت دیگر در باره شکر و رضای به ناملایمات، مردم را خاطرجمع کردند که اگر تنگناهایی در این دنیا دارید، در دنیای دیگر پاداش صبر بر آنها را می گیرید. و در آخر با خواندن آیه ای از قرآن که کلید روزی بندگان در دست خداست و اوست که به هر که بخواهد زیاد و به هر که بخواهد کم می دهد! راه هر گونه اعتراضی را در خیال شنونده نسبت به برخورداری عده ای در جامعه و فقر عده ای دیگر بستند تا همه راضی باشد به خواست خداوند!
اینکه خداوند رزاق است و به هر کس بخواهد کم یا زیاد روزی می دهد و حتی اینکه صبر بر نداری پسندیده است حرفی نیست، با فرض معتبر بودن برخی روایات در این باب، استفاده از این روایات در شرایط کنونی، شائبه تئوریزه کردن فقر و گرفتاری مردم و سفارش آنها به صبر و تحمل و فرونشاندن فکر اعتراض به این شرایط سراپا تبعیض را دارد. اعتراض به حکومتی که با ناکارآمدی موجب فقر و بدبختی عده ای و شکم سیری عده دیگری شده است، و با ادعای حکمرانی علوی، رفتاری معاویه گونه دارد.
در کتاب "تویی به جای همه"، استاد سیدمهدی شجاعی مقایسه ای بین مختصات حکومت علوی و اموی دارند. ایشان در جایی از کتاب می نویسد: امیرالمومنین در چهارمین سال حکومتش وقتی به مردم گزارش کار می دهد می فرماید: "اکنون در تمام بلاد مسلمین هیچ فقیری وجود ندارد. هیچ کس محتاج آب و نان و مسکن نیست. مردم، مردمی که به نان جو محتاج بودند و از داشتنش دریغ می شدند و نان گندم را آرزویی دست نیافتنی می دیدند، اکنون همگی قوت غالبشان نان گندم است. همه مردم خانه و سرپناهی از آن خود دارند. هیچ کس بی خان و مان نیست. هیچ کس محتاج و مستاجر دیگری نیست."/ ص ۱۴۷
علی ع مردمش را توجیه نمی کرد که ای مردم! من فقط چهار سال فرصت داشتم و سه جنگ مهم را پشت سر گذاردم و نتوانستم رفاه شما را فراهم کنم. حالا صبر کنید که خداوند به شما اجر می دهد و فعلا چون یاران پیامبر شعب ابیطالب را تحمل کنید تا انشاالله به گشایش برسیم! بلکه حضرت با وجود تمام مشکلاتی که سردمداران زور و زر و تزویر برایش ایجاد کردند، خودش را موظف به تامین سه نیاز اساسی مردمش دیده و با وجود همه موانع، آنها را برایشان فراهم کرد. اما حکمرانی ای با ادعای پیروی علی که این روزها با تمام قوا و سرمایه بیت المال به کمک عزاداران حسین بن علی آمده تا بگوید چقدر حکومتش علوی و حسینی است، به جز پرداختن به ظواهر دین، چه نسبتی با علی و حسین دارد؟ حکومتی که پس از چهل سال هنوز بسیاری از مردمش محتاج نان و آب و مسکن هستند چه ربطی با حاکمی چون علی دارد؟
چگونه می شود در حکومتی اسلامی و با نام علی قشر برگزیده و متنعمی باشند که از حقوق ویژه حکومتی برخوردارند و خانوادگی به آلاف و الوف رسیده اند و حتی برای درمانشان بیمارستانهای خودمان را قابل نمی دانند، و عده ای دیگر به خاک سیاه نشسته باشند؟
در حکومتی به نام علی و مرام معاویه، عده ای هم باید باشند برای توجیه این تناقضات، و خاموش کردن اعتراضات احتمالی، با این بیان که این تفاوتها خواست خداست و او به هر کس بخواهد بیشتر می دهد و به برخی هم کمتر! و آن کس که بر مصیبت ناداری صبر کند، جزایش را در آخرت تمام و کمال دریافت می کند!
فقط در حیرتم که آیا این آقایان که درس دین خوانده اند و سالها آیات و روایات را زیر و رو کرده اند، این سخن علی علیه السلام را ندیده اند که "خداوند از علما، عهد و پیمان گرفته که در برابر شکم‌بارگی ستم‌گران و گرسنگی مظلومان سکوت نکنند./نهج البلاغه، خطبه۳
و چگونه راضی می شوند به جای اینکه چون ابوذر، یار وفادار علی بر سر شکمبارگان و غارتگران بیت المال فریاد بزنند و حق محرومان را طلب کنند، مردم را به صبر و تحمل سختیهای زندگی سفارش نمایند؟
و چگونه رفتار روحانیون مدعی پیروی علی در برخورداری از مواهب حکومتی و رانتهای ویژه را توجیه می کنند، در حالی که اسوه عدالت، علی ع فرمود:"سوگند به خدا اگر تمام شب را بر روی خارهای سعدان به سر ببرم و یا با غل و زنجیر به این سو و آن سو کشیده شوم، خوشتر دارم تا خدا و پیامبرش را در روز قیامت، در حالی ملاقات کنم که به بعضی از بندگان ستم، و چیزی از اموال عمومی را غصب کرده باشم."/ نهج البلاغه خ ۲۲۴
پربينندهترين مطالب و خبرها
